Υπήρξαν αγωνιστές που, αν και πέρασαν από φωτιά και σίδερο, ποτέ δεν μίσησαν, δεν εκδικήθηκαν. Ήπιαν το πικρό ποτήρι της ήττας, το κώνειο του κατατρεγμού, αλλά έδειξαν κατανόηση ακόμα και συμπόνια για τον αντίπαλο. Είχαν καρδιά σα θάλασσα μεγάλη και μπόρεσαν να ξεπλύνουν μέσα της τα ανομήματα των διωκτών τους. Γι’ αυτό κέρδισαν την καταξίωση και την εκτίμηση από φίλους και «εχθρούς». Ένας τέτοιος αγωνιστής υπήρξε και ο Μιχάλης Λιαρούτσος. Άνθρωπος που με τη στάση της ζωής του ενσάρκωσε το ήθος και τις αξίες του κομμουνιστή.
[…] Δε σ’ αρνήθηκα ποτέ ζωή της νιότης μου αγαπημένη. Κι όσο πορεύομαι, τόσο πιο ριζωμένος νιώθω μαζί σου. Καμιά χαρά δεν μπορεί να ξεπεράσει την αψιά γεύση της αγωνίας σου, της θυσίας σου για κάτι καλύτερο. Αποστολή! Τι μεγαλύτερο μπορεί να ποθήσει η καρδιά; Ευτυχισμένος που καταδικάστηκα να ζω πυρπολημένος απ’ τη φωτιά σου.
Μιχάλης Λιαρούτσος. Επίλογος του ποιήματός του «Δε σ’ αρνήθηκα ποτέ» από την ποιητική του συλλογή «από ΩΡΑΣ ΠΡΩΤΗΣ έως ΕΝΑΤΗΣ»