Αγγίζοντας το απώτατο όριο του λυρισμού και ακροβατώντας επιδέξια ανάμεσα στο ρομαντισμό και την κτηνωδία, η ΤΗ καταφέρνει σε αυτό το βιβλίο της να ξεπεράσει τις προσδοκίες και του πιο απαιτητικού αναγνώστη της. Έχοντας ήδη αποκτήσει το δικό της κοινό και θαυμαστές του ύφους και της θεματολογίας της, δίνει στους «Τρεις δαίμονες του χρόνου» αυτό ακριβώς που υπόσχεται. Τρεις δαιμονικές ιστορίες έρωτα και φαντασίας που θα διεγείρουν το μυαλό σας και θα προκαλέσουν αντιδράσεις στους πιο πουριτανούς. Προετοιμαστείτε για βαθιές συγκινήσεις και νοητικά ταξίδια πέρα από θρησκευτικούς, ηθικούς και κοινωνικούς φραγμούς.

Άνα Ζουμανάκη Εφημερόπτερα

Έσκυψε το βαμμένο σαν λύκου πρόσωπο πάνω στην κιθάρα του για λίγο, σαν να προσευχόταν στην ιερότητά της, ύστερα ύψωσε το κεφάλι και δυο μάτια με άσπρους φακούς επαφής προκάλεσαν ψίθυρους κι ανατριχίλα σε όλους.

Η Θεανώ νόμιζε πως κοιτούσε κατευθείαν πάνω της. Κι ύστερα, μακριά δάχτυλα ντυμένα με μυτερά μεταλλικά νύχια πλησίασαν ευλαβικά την κιθάρα. Αηδόνια κελάηδησαν πεθαίνοντας πάνω στις χορδές του, Ιούδες πρόδωσαν Χριστούς με απόηχα φιλιά και ξερά κλαδάκια τσάκισαν κάτω από μπότες βέβηλων εισβολέων. Σφύριξε ο άνεμος ανάμεσα σε δέντρα υστερικός και λυκοκούταβα έκλαψαν για μάνα.

Κι όταν τα χείλη του άνοιξαν αργά και φούσκωσε το στήθος του με αέρα, μια βαθιά τρομακτική φωνή συνόδεψε την ηδονή της μελωδίας του κι έκανε μάτια να δακρύσουν και γόνατα να τρέμουν. Σφαλιάρα τη χαστούκισε η απωθημένη παιδική ανάμνηση κι ούρλιαξε κοροϊδευτικά μες στο κεφάλι της:

«Είδα το λύκο! Είδα το λύκο!»