[...] Η κυρία Κάτσυ και η κυρία Ρόζα σηκώθηκαν απότομα από τις πολυθρόνες τους και κοίταζαν γεμάτες περιέργεια προς την πλαγιά του λόφου. Από εκεί ερχόταν ο θόρυβος που έμοιαζε ολοένα και περισσότερο με ποδοβολητό. [...]
[...] «Αν όλοι οι άνθρωποι είχαν τόση καλοσύνη στην καρδιά τους, η αλυσίδα της αγάπης θα μας ένωνε όλους και θα αποτελούσαμε μέρος ενός τέλειου κόσμου. Θα ζούσαμε όλοι μαζί χαρούμενοι και ευτυχισμένοι σ’ ένα ωραίο περιβάλλον απολαμβάνοντας το θείο δώρο της ζωής», είπε η κυρία Κάτσυ, σταυρώνοντας τα ωραία της πόδια, το ένα πάνω στο άλλο. [...]
