Κάποτε σε μια συζήτησι που είχαμε με κάποιον ανώτερο αξιωματικό απ’ αυτούς που είχαν αποσπασθεί στην ΕΛΔΥΚ και είχαν πάει στην Κύπρο, αμέσως μετά τις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, μας ανέφερε ότι το πνεύμα το οποίο περνούσε τότε ανάμεσα στους κάπως πιο ανήσυχους αξιωματικούς ήταν ότι σε λίγα χρόνια θα έμπαινε η Ελλάδα στην ΕΟΚ, θα έμπαινε σε λίγο και η Κύπρος, οπότε το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Τι ανάγκη υπήρχε λοιπόν για Ένωσι, για αγώνα κ.λ.π. Εξ αντιθέτου βέβαια με τους Τούρκους.
Στα χρόνια αυτά που πέρασαν ακούσθηκαν τα περί «Η Κύπρος πέφτει μακρυά», «η άμυνα του Ελλαδικού χωρου» μέχρι το «αυτοσυγκρατηθείτε» του Ιουλίου-Αυγούστου 1974.
Ο Ναύαρχος Σκιαδόπουλος στο «Πόλεμος στην Κύπρο» περιγράφει – αναλυτικά, από στρατιωτική άποψι με δεκάδες στοιχεία – ημέρα με την ημέρατις τραγικές ώρες που έζησε ο Ελληνισμός από την 20ην Ιουλίου μεχρι την 16 Αυγούστου 1974.
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κείμενο.