Σε μιαν άκρη του σκοινιού ήταν το καραβάκι και στην άλλη καθόταν σταυροπόδι η Νέλλη, με το πηγούνι ανάμεσα στα χέρια της, ενώ το κατοικίδιό της, μια χελώνα που την έλεγαν Κολόμβο, χουζούρευε στον ήλιο. Ο Κολόμβος ήταν πολύ νυσταλέα χελώνα, αλλά όταν ξυπνούσε είχε πάντα ένα βλέμμα λες κι είχε ταξιδέψει σε κάποιο πολύ ενδιαφέρον μέρος, αλλά δεν επρόκειτο να σου το αποκαλύψει ποτέ.

Η Νέλλη, το κορίτσι, είναι η κόρη του Κάπτεν Πίμποντι, της λείπει ο πατέρας της, αν και δεν θυμάται να τον έχει γνωρίσει ποτέ. Το μόνο που ξέρει είναι  ότι η αλληλογραφία του μαζεύεται ντάνα σ` ένα ντενεκεδένιο κουτί στον διάδρομο και ότι κάνει  συλλογή από εξωτικά σαλιγκάρια...

Η Νέλλη, το κορίτσι μπορεί:

...να κάνει τον ζογκλέρ με πορσελάνινα φλιτζάνια στο σκοτάδι; Γιατί όχι;

...να ζήσει έναν ολόκληρο μήνα τρώγοντας μόνο λεμόνια; Φυσικά!

...να σαλπάρει μ’ ένα καράβι με πλεκτά πανιά για να βρει τον χαμένο της πατέρα, με μόνη συντροφιά την χελώνα της, τον Κολόμβο; Εννοείται!

Όταν η Νέλλη λέει ότι θα κάνει κάτι, το κάνει, ό,τι κι αν είναι αυτό!

Και δεν θ’ αφήσει τίποτα να μπει στον δρόμο της!

Ποιος είπε ότι τα κορίτσια θέλουν κούκλες και τα αγόρια πειρατικά καράβια; Η Νέλλη, σαν μια σύγχρονη Πίπη Φακιδομύτη, αποδεικνύει το αντίθετο.