Η ποίηση του Marcello Vitale μοιάζει να επιστρέφει συνεχώς από τη γη της αρχαίας Καλαβρίας στην αιώνια πατρίδα του λόγου, την Ελλάδα. Η λιτή και συμπυκνωμένη γραφή, η λυρικότητα στην περιγραφή των τοπίων, από τη γενέτειρα του ποιητή στην Κάτω Ιταλία, και των ζεστών και πηγαίων συναισθημάτων συγκλονίζουν τον αναγνώστη, που έκπληκτος αντιλαμβάνεται την αδιάλειπτη οικουμενικότητα του ελληνικού λόγου.

“Κάθε φορά που διαβάζω τα ποιήματα του Marcello Vitale, με κυριεύουν αισθήσεις απρόσμενες, μνήμες που φθάνουν από το μακρινό παρελθόν της μεγάλης Πατρίδας”. Με αυτά τα λόγια παρουσίασε τον ποιητή, ο Dario Costa στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στον ιστορικό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Ανδρέα,

Χίλιες ξένες θάλασσες κι αν διασχίσω

πάντα επιστρέφω

στην έρημη παραστιά

μιας γριάς αγρότισσας απ’ την Καλαβρία

σκαμμένη από τις ρυτίδες και τη γη.

ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής της χορωδίας της Capella Sistina, Massimo Palobella, στο πλαίσιο της ίδιας εκδήλωσης, σημείωσε: “Συνήθως είναι η μουσική που αναδεικνύει τις λέξεις. Στην περίπτωση του Marcello Vitale συνέβη το αντίθετο. Οι λέξεις ανέδειξαν τις νότες”.

Έχω ανάγκη να εκραγώ

και για πυροκροτητή

δεν έχω παρά τη ζωή.

Η ποίηση του Marcello Vitale μοιάζει να επιστρέφει συνεχώς από τη γη της αρχαίας Καλαβρίας στην αιώνια πατρίδα του λόγου, την Ελλάδα. Η λιτή και συμπυκνωμένη γραφή, η λυρικότητα στην περιγραφή των τοπίων, από τη γενέτειρα του ποιητή στην Κάτω Ιταλία, και των ζεστών και πηγαίων συναισθημάτων συγκλονίζουν τον αναγνώστη, που έκπληκτος αντιλαμβάνεται την αδιάλειπτη οικουμενικότητα του ελληνικού λόγου.

“Κάθε φορά που διαβάζω τα ποιήματα του Marcello Vitale, με κυριεύουν αισθήσεις απρόσμενες, μνήμες που φθάνουν από το μακρινό παρελθόν της μεγάλης Πατρίδας”. Με αυτά τα λόγια παρουσίασε τον ποιητή, ο Dario Costa στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στον ιστορικό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Ανδρέα,

Χίλιες ξένες θάλασσες κι αν διασχίσω

πάντα επιστρέφω

στην έρημη παραστιά

μιας γριάς αγρότισσας απ’ την Καλαβρία

σκαμμένη από τις ρυτίδες και τη γη.

ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής της χορωδίας της Capella Sistina, Massimo Palobella, στο πλαίσιο της ίδιας εκδήλωσης, σημείωσε: “Συνήθως είναι η μουσική που αναδεικνύει τις λέξεις. Στην περίπτωση του Marcello Vitale συνέβη το αντίθετο. Οι λέξεις ανέδειξαν τις νότες”.

Έχω ανάγκη να εκραγώ

και για πυροκροτητή

δεν έχω παρά τη ζωή.

Η ποίηση του Marcello Vitale μοιάζει να επιστρέφει συνεχώς από τη γη της αρχαίας Καλαβρίας στην αιώνια πατρίδα του λόγου, την Ελλάδα. Η λιτή και συμπυκνωμένη γραφή, η λυρικότητα στην περιγραφή των τοπίων, από τη γενέτειρα του ποιητή στην Κάτω Ιταλία, και των ζεστών και πηγαίων συναισθημάτων συγκλονίζουν τον αναγνώστη, που έκπληκτος αντιλαμβάνεται την αδιάλειπτη οικουμενικότητα του ελληνικού λόγου.

“Κάθε φορά που διαβάζω τα ποιήματα του Marcello Vitale, με κυριεύουν αισθήσεις απρόσμενες, μνήμες που φθάνουν από το μακρινό παρελθόν της μεγάλης Πατρίδας”. Με αυτά τα λόγια παρουσίασε τον ποιητή, ο Dario Costa στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στον ιστορικό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Ανδρέα,

Χίλιες ξένες θάλασσες κι αν διασχίσω

πάντα επιστρέφω

στην έρημη παραστιά

μιας γριάς αγρότισσας απ’ την Καλαβρία

σκαμμένη από τις ρυτίδες και τη γη.

ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής της χορωδίας της Capella Sistina, Massimo Palobella, στο πλαίσιο της ίδιας εκδήλωσης, σημείωσε: “Συνήθως είναι η μουσική που αναδεικνύει τις λέξεις. Στην περίπτωση του Marcello Vitale συνέβη το αντίθετο. Οι λέξεις ανέδειξαν τις νότες”.

Έχω ανάγκη να εκραγώ

και για πυροκροτητή

δεν έχω παρά τη ζωή.

Η ποίηση του Marcello Vitale μοιάζει να επιστρέφει συνεχώς από τη γη της αρχαίας Καλαβρίας στην αιώνια πατρίδα του λόγου, την Ελλάδα. Η λιτή και συμπυκνωμένη γραφή, η λυρικότητα στην περιγραφή των τοπίων, από τη γενέτειρα του ποιητή στην Κάτω Ιταλία, και των ζεστών και πηγαίων συναισθημάτων συγκλονίζουν τον αναγνώστη, που έκπληκτος αντιλαμβάνεται την αδιάλειπτη οικουμενικότητα του ελληνικού λόγου.

“Κάθε φορά που διαβάζω τα ποιήματα του Marcello Vitale, με κυριεύουν αισθήσεις απρόσμενες, μνήμες που φθάνουν από το μακρινό παρελθόν της μεγάλης Πατρίδας”. Με αυτά τα λόγια παρουσίασε τον ποιητή, ο Dario Costa στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στον ιστορικό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Ανδρέα,

Χίλιες ξένες θάλασσες κι αν διασχίσω

πάντα επιστρέφω

στην έρημη παραστιά

μιας γριάς αγρότισσας απ’ την Καλαβρία

σκαμμένη από τις ρυτίδες και τη γη.

ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής της χορωδίας της Capella Sistina, Massimo Palobella, στο πλαίσιο της ίδιας εκδήλωσης, σημείωσε: “Συνήθως είναι η μουσική που αναδεικνύει τις λέξεις. Στην περίπτωση του Marcello Vitale συνέβη το αντίθετο. Οι λέξεις ανέδειξαν τις νότες”.

Έχω ανάγκη να εκραγώ

και για πυροκροτητή

δεν έχω παρά τη ζωή.

Η ποίηση του Marcello Vitale μοιάζει να επιστρέφει συνεχώς από τη γη της αρχαίας Καλαβρίας στην αιώνια πατρίδα του λόγου, την Ελλάδα. Η λιτή και συμπυκνωμένη γραφή, η λυρικότητα στην περιγραφή των τοπίων, από τη γενέτειρα του ποιητή στην Κάτω Ιταλία, και των ζεστών και πηγαίων συναισθημάτων συγκλονίζουν τον αναγνώστη, που έκπληκτος αντιλαμβάνεται την αδιάλειπτη οικουμενικότητα του ελληνικού λόγου.

“Κάθε φορά που διαβάζω τα ποιήματα του Marcello Vitale, με κυριεύουν αισθήσεις απρόσμενες, μνήμες που φθάνουν από το μακρινό παρελθόν της μεγάλης Πατρίδας”. Με αυτά τα λόγια παρουσίασε τον ποιητή, ο Dario Costa στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στον ιστορικό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Ανδρέα,

Χίλιες ξένες θάλασσες κι αν διασχίσω

πάντα επιστρέφω

στην έρημη παραστιά

μιας γριάς αγρότισσας απ’ την Καλαβρία

σκαμμένη από τις ρυτίδες και τη γη.

ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής της χορωδίας της Capella Sistina, Massimo Palobella, στο πλαίσιο της ίδιας εκδήλωσης, σημείωσε: “Συνήθως είναι η μουσική που αναδεικνύει τις λέξεις. Στην περίπτωση του Marcello Vitale συνέβη το αντίθετο. Οι λέξεις ανέδειξαν τις νότες”.

Έχω ανάγκη να εκραγώ

και για πυροκροτητή

δεν έχω παρά τη ζωή.

Η ποίηση του Marcello Vitale μοιάζει να επιστρέφει συνεχώς από τη γη της αρχαίας Καλαβρίας στην αιώνια πατρίδα του λόγου, την Ελλάδα. Η λιτή και συμπυκνωμένη γραφή, η λυρικότητα στην περιγραφή των τοπίων, από τη γενέτειρα του ποιητή στην Κάτω Ιταλία, και των ζεστών και πηγαίων συναισθημάτων συγκλονίζουν τον αναγνώστη, που έκπληκτος αντιλαμβάνεται την αδιάλειπτη οικουμενικότητα του ελληνικού λόγου.

“Κάθε φορά που διαβάζω τα ποιήματα του Marcello Vitale, με κυριεύουν αισθήσεις απρόσμενες, μνήμες που φθάνουν από το μακρινό παρελθόν της μεγάλης Πατρίδας”. Με αυτά τα λόγια παρουσίασε τον ποιητή, ο Dario Costa στη Ρώμη, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στον ιστορικό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Ανδρέα,

Χίλιες ξένες θάλασσες κι αν διασχίσω

πάντα επιστρέφω

στην έρημη παραστιά

μιας γριάς αγρότισσας απ’ την Καλαβρία

σκαμμένη από τις ρυτίδες και τη γη.

ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής της χορωδίας της Capella Sistina, Massimo Palobella, στο πλαίσιο της ίδιας εκδήλωσης, σημείωσε: “Συνήθως είναι η μουσική που αναδεικνύει τις λέξεις. Στην περίπτωση του Marcello Vitale συνέβη το αντίθετο. Οι λέξεις ανέδειξαν τις νότες”.

Έχω ανάγκη να εκραγώ

και για πυροκροτητή

δεν έχω παρά τη ζωή.