ο έργο αυτό βασίζεται στο παραμύθι «Σαν αλήθεια και σαν θαύμα» και είναι η αλήθεια της ζωής και το θαύμα της φύσης. Μια πανδαισία πουλιών, ζώων, σπόρων, δέντρων, που τα ενσαρκώνουν ηθοποιοί και προσπαθούν να μας δείξουν πως κι εκείνα σκέφτονται, πονούν, φοβούνται, υποφέρουν.

Μας διδάσκει πως πρέπει να σεβόμαστε τη φύση, που είναι πηγή ζωής, και να μην την καταστρέφουμε, κι ακόμα να μη βασανίζουμε τα ζώα.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η ιστορία αυτού του παραμυθιού αναφέρεται σ’ ένα γενναίο και ώριμο Βαλανίδι που ήρθε η ώρα να φύγει από την ψιλή κλωστή που το κρατάει στη Βαλανιδιά Μητέρα του, που το μεγάλωσε και το φρόντισε ώστε να γίνει αυτό που ονειρευόταν, ένα μεγάλο λεβέντικο δέντρο, όπως η ίδια η μάνα του.

Αλλά πριν γίνει δέντρο ήθελε να ταξιδέψει, να πάει μακριά με τα φτερά του ανέμου, πριν ριζώσει κάπου παντοτινά. Στο ταξίδι του συναντά ένα πανέμορφο Κάστανο και ζουν μαζί τη μεγάλη περιπέτεια. Φροντίζουν το ένα το άλλο, γιατί έχουν τρυφερή καρδιά, γι’ αυτό από πάνω έχουν σκληρό κέλυφος, για να την προστατεύουν.

Ένα παραμύθι ονειρικό, όπου υπάρχει ένας αφηγητής που μιλάει με το κοινό –που είναι τα παιδιά–, εξηγεί, ρωτάει.

Κι έτσι κυλάει το παραμύθι, κι έτσι κυλάει η παράσταση. Και στο τέλος μάς μένει το μήνυμα πως το δάσος είναι η ζωή μας, το ζωικό βασίλειο είναι η ζωή μας, και γι’ αυτό οφείλουμε να τα φροντίζουμε, να τ’ αγαπάμε, να τα σεβόμαστε.

Παρελαύνουν Συννεφοβασιλιάδες, Συννεφοβασίλισσες, Χαμομήλια, Μανιτάρια, Κοτσύφια, που ζουν και βασιλεύουν στο δάσος, κι όλοι μαζί τραγουδούν και το τραγούδι αυτό θ’ ακούγεται πάντα στο δάσος, που ζει και θα ζει για πάντα, όσο θα ψάχνει η ανταπόδοση να συναντήσει την καλοσύνη.