Η πραγματικότητα στον χώρο της εικαστικής δημιουργίας, με τις συνεχείς αναδιατάξεις και τις αποκλίνουσες πρακτικές, ακυρώνει ακατάπαυστα τους παραδοσιακούς τόπους όπου η διδασκαλία της τέχνης έβρισκε τα σταθερά σημεία αναφοράς της. Με δεδομένη τη δυσκολία οριοθέτησης του καλλιτεχνικού φαινομένου και τη συνακόλουθη ακύρωση οποιουδήποτε είδους προτύπων, η εικαστική εκπαίδευση αντιμετωπίζει προκλήσεις πολύ πιο οριακές, αλλά και περισσότερο ενδιαφέρουσες, από τον αυτοπεριορισμό στην αναζήτηση μιας διδακτέας ύλης ή στην καθιέρωση ορισμένων «καλών πρακτικών». Η επανεξέταση όσων στοιχείων αποτέλεσαν κατά καιρούς βεβαιότητες αποκαλύπτει ένα χώρο έρευνας, ο οποίος μάλλον προσδιορίζεται από τη φύση των ερωτημάτων που αναδεικνύει παρά από τις βεβαιότητες που στηρίζει.

Σ’ ένα τοπίο που μοιάζει τόσο ρευστό, η διδασκαλία ίσως δεν διαθέτει πλέον την ασφάλεια ενός ορισμού για την τέχνη που οφείλει να μεταδώσει, μπορεί, ωστόσο, να αξιοποιεί και να υποκινεί μία στάση συνεχούς εγρήγορσης απέναντι σ’ ένα πολύμορφο και πολυδιάστατο πεδίο που διαρκώς αναδιατάσσεται, καθώς επεκτείνεται σε νέες αχαρτογράφητες περιοχές.