Το Θαλασσινὸ κοιμητήρι δὲν εἶναι μόνο τὸ διασημότερο ποίημα τοῦ Βαλερύ, ἀλλὰ καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐμβληματικότερα ποιήματα τοῦ 20οῦ αἰώνα. Ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης τὸ θεωροῦσε ἕνα ἀπὸ τὰ εἴκοσι δύο σημαντικότερα ποιήματα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ παραμείνουν κτῆμα ἐσαεὶ («δικά μας γιὰ πάντα»). Ὁ ποιητὴς ἀτενίζει, λουσμένο στὸν ἥλιο τοῦ μεσογειακοῦ μεσημεριοῦ, τὸ παραθαλάσσιο κοιμητήρι τῆς γενέτειράς του κι ἐπιχειρεῖ ἕναν μεγαλειώδη στοχασμὸ πάνω στὴν
ὕπαρξη καὶ τὴν ἀνυπαρξία, στοὺς ζωντανοὺς καὶ τοὺς νεκρούς — ἕνα ἐλεγειακὸ ποίημα σπάνιας καθαρότητας, μιὰ μελέτη θανάτου ὅπου παφλάζει μὲ δύναμη ἡ ζωή. Στὴν ἀνὰ χείρας ἔκδοση, τὸ λυρικὸ ἐπίτευγμα τοῦ Βαλερὺ παρουσιάζεται σὲ καινούργια ἔμμετρη ἀπόδοση στὰ ἑλληνικά, συνοδευόμενο ἀπὸ μιὰ σπάνια εἰκονογράφηση τοῦ Ζὰν Μαρσὰν κι ἕνα ἐπίμετρο τοῦ θεωρητικοῦ τῆς καθαρῆς ποίησης Ἀνρὶ Μπρεμόν.