Είναι το πρώτο βιβλίο που εξετάζει ιστορικά, πολιτικά και ανθρωπολογικά τα πολλαπλά κινήματα και τις ποικίλες τάσεις της γαλλικής Αριστεράς από την εποχή του Διαφωτισμού μέχρι σήμερα. Η Αριστερά συνδέεται με την ιδέα της προόδου στο τέλος του 18ου αιώνα, με τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά την Επανάσταση, με τον κοινοβουλευτισμό κατά την περίοδο της τιμοκρατικής μοναρχίας, με την καθολική ψηφοφορία του 1848, με τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους στα χρόνια της Γ΄ Δημοκρατίας, με τον εξανθρωπισμό της εργασίας κατά τη διάρκεια του Λαϊκού Μετώπου, με το παιχνίδι της εξουσίας επί προεδρίας Μιτεράν. Ο Ζυλιάρ διακρίνει τέσσερις Αριστερές: τη φιλελεύθερη, την ιακωβινική, την κολεκτιβιστική, την ελευθεριακή. Κάθε περίοδος φωτίζεται από τις παράλληλες προσωπογραφίες (κατά τον τρόπο του Πλουτάρχου) του Βολταίρου και του Ρουσσώ, του Ροβεσπιέρου και του Δαντών, του Λαμαρτίνου και του Ουγκό, του Κλεμανσώ και του Ζωρές, έως του Σαρτρ και του Καμύ ή του Μαντές Φρανς και του Μιτεράν.

***

Ο Ζακ Ζυλιάρ γεννήθηκε το 1933 στο Brenod της Γαλλίας. Από τα μαθητικά του χρόνια, συνδέεται με τον καθολικισμό της Αριστεράς και το περιοδικό Esprit. Σπούδασε γερμανική φιλολογία και Ιστορία και το 1958 έγινε agrégé της Ιστορίας. Ως φοιτητής ασχολήθηκε με τον φοιτητικό συνδικαλισμό. Διετέλεσε αντιπρόεδρος της UNEF και ανέπτυξε έντονη δραστηριότητα στον αντιαποικιακό αγώνα της Αλγερίας. Συνέχισε τη δράση του στο συνδικάτο των εκπαιδευτικών SGEN, αρχικά, και στη CFTC και τη CFDT, στη συνέχεια. To 1962, παράλληλα με τη συνδικαλιστική του δράση, αρχίζει την πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία ως ερευνητής στο CNRS. Το 1966 διδάσκει στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Το 1968 ιδρύει με τον Jacques Ozouf το Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου της Βενσέν και διδάσκει στο Κέντρο Εκπαίδευσης Δημοσιογράφων (CFJ). Το 1976 διακόπτει την ενεργό ενασχόλησή του με τον συνδικαλισμό και το 1978 εκλέγεται διευθυντής σπουδών (καθηγητής) στην École des Hautes Études en Sciences Sociales.

                Το 1974 προσχωρεί μαζί με τον Μισέλ Ροκάρ και τον Ζυλ Μαρτινέ στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και γίνεται ένας από τους βασικούς θεωρητικούς της «Δεύτερης Αριστεράς».

                Το 1978 αναλαμβάνει τη θέση του τακτικού αρθρογράφου στο εβδομαδιαίο περιοδικό Le Nouvel Observateur και φτάνει ώς τη θέση του αναπληρωτή διευθυντή. Το 2010 εκδηλώνει την αντίθεσή του στην, κατά τη γνώμη του, δεξιά στροφή του περιοδικού και γίνεται τακτικός αρθρογράφος του περιοδικού Marianne.

Από τις εκδόσεις Πόλις ετοιμάζεται επίσης το βιβλίο του Le choc Simone Weil.