ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Χρώματα άπληστα, σκοτεινά, λαμπερά,
χρώματα σαν του λυκόφωτος ζωντανά,
που από την αθωότητα ξεθωριάζουν
σαν τις πρωινές ομορφιές που φθίνουν.

Χρώματα μαγεμένα
που τη ζωγραφιά στολίζουν
ποτέ δεν διαρκούν,
χρώματα φοβισμένα
αχνοφωτισμένα
που λέξεις σβήνουν
που λέξεις γέλιου χρωματίζουν
που λέξεις πόνου ζωγραφίζουν
με αποχρώσεις λευκές.

Ζωγραφιά της σιωπής
χωρίς μνήμες, χωρίς εικόνες
ένας καμβάς κενός
με πλάνο φως,
που οράματα στοιχειώνει,
μια τέλεια ζωγραφιά
που κάποτε θα μαραθεί
σαν ζωγραφιά της ψυχής.

Μαγευτικά τη ζωγραφιά ατενίζω
τα χρώματα κοιμισμένα είναι πια
ζωγραφίζω και ελπίζω
να φύγει η μαύρη σκοτεινιά μου
να γυρίσει πίσω η αναπνοή μου.

Και η μορφή στον καμβά
σαν τέχνη που υποφέρει
σιωπηλά, μελαγχολικά
φευγαλέες μου ρίχνει ματιές
την ψυχή μου μαραζώνει,
οι αναμνήσεις αρχίζουν
σαν την ηχώ της σιγής να ξεφτίζουν.

Και η μορφή παραμένει
εκεί που στεκόταν
σαν φιγούρα μοναχική
απόκοσμη, παράξενη, σιωπηλή
και μου νεύει,
έλα και εσύ...