Τόσο απέραντος ο κόσμος,μα δε χωράω
Μικρή ασήμαντη άμμου κουκκίδα είμαι.
Άναρχος ο κόσμος μου,μα μέσα δε χωράω.
Ν.Χ.
Θέωση
Νωπή σταγόνα αίμα είμαι
Γεννήθηκα από μήτρα σχισμής ανθρώπου
Στάζω
δίχως σκοπό
σ’ έναν χάρτη αφιλόξενο όλο το κόκκινό μου
Με το αδηφάγο το κενό,
κόκκινη γυμνή, παλεύω
Μετέωρη ξανά ονειρεύομαι
πάνω από χώμα λασπωμένο
Κόκκινος
κι ο ήλιος μου απόψε
πνίγει όλο το φως του σε ταραγμένη θάλασσα,
που οι σκέψεις τη σκουραίνουν
Αυτή τη θεία ώρα θέλω να ενωθώ μαζί σου
να μην προλάβω να κυλήσω,
οι τρεις υποστάσεις σου να μ’ αφανίσουν
Θεέ μου,
απόψε φοβάμαι τους ανθρώπους!
(Έπαινος από το περιοδικό «Νουμάς» στον Διαγωνισμό Ποίησης
για το έτος Οδυσσέα Ελύτη 2011)
