Στο βιβλίο μελετάται η γλώσσα της τηλεοπτικής ενημέρωσης στη χώρα μας από τη Μεταπολίτευση και μετά. Γίνεται σαφές ότι η τηλεοπτική γλώσσα των τελευταίων δεκαετιών καθορίστηκε από δύο συντεταγμένες: τη θεσμική λύση του γλωσσικού ζητήματος, που οδήγησε στην προοδευτική διαμόρφωση της κοινής νεοελληνικής, και το τέλος της «μονοφωνίας» της κρατικής τηλεόρασης, που συνοδεύτηκε από την ορμητική είσοδο των ιδιωτικών καναλιών και την εδραίωσή τους στη σφαίρα της δημόσιας επικοινωνίας.

Μελετώντας, λοιπόν, τη γλώσσα του τηλεοπτικού δελτίου, το βιβλίο παρακολουθεί αφενός τη γραμματική τυποποίηση της νέας ελληνικής ως ενιαίας εθνικής γλώσσας των μεγάλων ακροατηρίων, ικανής να μεταδώσει κάθε είδος πληροφορίας, χωρίς να προϋποθέτει τον γραμματισμό της λογιοσύνης του παρελθόντος, και αφετέρου την υφολογική ποικιλότητα, δηλαδή τις διαφορετικές γλωσσικές ταυτότητες των καναλιών, που επιβάλλει η ανάγκη της διαφοροποίησης μεταξύ τους και της προσέλκυσης τηλεθεατών στο πλαίσιο της οικονομικής αγοράς, δεδομένου ότι η ενημέρωση, εκτός από δικαίωμα των πολιτών, είναι και προϊόν που παράγεται από τις επιχειρήσεις των Μέσων.