Τις προάλλες που λες ζάρωσα σε µια γωνιά, µ’ είχε σφίξει το πολύ κρύο, χάζευα απ’ το στασίδι το µανουάλι µε τα κεριά. Όλα κι όλα δυο, το δικό µου και του πατέρα. Δεν ξέρω κι εγώ πώς έγινε, πήρε το µυαλό µου να πλάθει ξανά αλλόκοτες εικόνες. Πως τάχα εκείνα τα κίτρινα κεράκια ήταν λέει άνθρωποι. Το ένα εσύ, το άλλο ο Φάνης µας. Μ’ έµοιασαν ίδια µε το λιγνό κορµί σας και µε τα χρώµατα τα δικά σας. Κι όλο λιώνατε, λιώνατε, λιγοστεύατε. Θάµπωσαν τα µάτια. Είπα πάει, θα σαλέψω, δεν είµαι καλά στις φρένες µου. Μα να σας νοµίζω για κεριά της εκκλησίας;

Εκείνος στην Τασκένδη, πολιτικός πρόσφυγας του Εμφυλίου.
Οι δικοί του, φίλοι και αντίπαλοι, στην Ελλάδα του ’50 και του ’60.

Μοναδική γέφυρα
ανάμεσά τους
η αλληλογραφία.
Τα χρόνια περνούν,
οι πληγές δύσκολα επουλώνονται, η πατρίδα «του» να τραβάει τον δρόμο της, όπως συνηθίζει να κάνει μια όμορφη μα αλαζονική γυναίκα που δεν γυρίζει γύρω της το βλέμμα.
Και η δική του ζωή στο μεταξύ να μαραζώνει, να λιώνει, να σβήνει...