Πιστός στις επιταγές του ταλέντου του, ο σερ Τέρενς Μέρβιν Ράττιγκαν έγραψε το πρώτο έργο του που ανέβηκε στο θέατρο, το First Episode (1934), ενώ ήταν ακόμα φοιτητής στο κολέγιο Τρίνιτι της Οξφόρδης. Την εποχή του τελευταίου του έργου, Cause Célèbre (1977), που παίχτηκε ενώ ο ίδιος ήταν κατάκοιτος από καρκίνο, είχε καταφέρει να δημιουργήσει είκοσι τέσσερα θεατρικά και περισσότερα από τριάντα σενάρια για τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Κατά τη διάρκεια των σαράντα και πλέον χρόνων της καριέρας του (πενήντα, αν συνυπολογίσουμε και τις νεανικές δημιουργίες του), ποτέ δεν παρεξέκλινε από τον στόχο του να γράφει για το θέατρο. Ο Ράττιγκαν, που ο κριτικός των Sunday Times, Harold Hobson, περιέγραψε ως το αυθεντικότερο ταλέντο ανάμεσα σε όλους του Άγγλους δραματουργούς του 20ού αιώνα, είδε τον εαυτό του να συγκαταλέγεται στη διάρκεια μιας εκπληκτικά επιτυχημένης καριέρας μεταξύ των δημοφιλών, καθιερωμένων θεατρικών συγγραφέων της εποχής του. Κι ενώ τον κατηγόρησαν πως δεν ήταν κοινωνικά στρατευμένος, όπως ο Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο, ο Μπρεχτ και ο Όσμπορν, ο Ράττιγκαν προτίμησε να δημιουργήσει χαρακτήρες στρατευμένους στους ίδιους τους εαυτούς τους και στις παραδεδομένες ανθρωπιστικές αξίες. Πράγματι, οι δικοί τους ελάσσονες θρίαμβοι είναι αυτοί που επιτυγχάνει και ο μέσος άνθρωπος στο μέσο της μοναξιάς, της ματαίωσης και της οδύνης της αποτυχίας. Κατά προέκταση, οι βαθιά ανθρώπινες και ψυχολογικά σύνθετες ανάγκες των ηρώων του είναι αυτές με τις οποίες ταυτίζεται συναισθηματικά ο περιστασιακός θεατρόφιλος, και συμμερίζεται το περισσότερο απαιτητικό κοινό.
Στην εποχή μας που έχουμε πια αφομοιώσει τις αλλαγές και τις νέες ελευθερίες της αγγλικής θεατρικής επανάστασης του 1956 (Όσμπορν, Πίντερ, Ουέσκερ, κ.ά.), οι θεατές αναζητούν εκ νέου θεατρικά έργα που ψυχαγωγούν και προκαλούν το γέλιο και το δάκρυ. Το συναίσθημα δεν θεωρείται πλέον παλιομοδίτικο και τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του θεατρικού έργου –μια ιστορία που χτίζεται με συνέπεια μέσω της πλοκής, οι ανθρώπινες συγκρούσεις και οι ηθικές διαστάσεις τους, οι σαφείς προθέσεις, ο συναισθηματικός αντίκτυπος της δράσης και, πάνω απ’ όλα, η κατάφαση στη ζωή χωρίς να προκαλείται σύγχυση με την επιδίωξη περίπλοκων φιλοσοφημάτων και υφολογικών πειραματισμών– υψώνουν και πάλι το ανάστημά τους. Τα «οργισμένα» ή βαθυστόχαστα κοινωνικά έργα με τα συμπαντικά νοήματα που χαιρετίζουν οι ακαδημαϊκοί, έχουν ενσωματωθεί στη δραματουργία και κατέχουν μια πρωτοποριακή, αν και ελιτίστικη θέση στην ιστορία της. Αλλά το τίμημα που πλήρωσαν οι νέοι δραματουργοί ήταν η απώλεια της στενής επαφής με το κοινό, που οι παλαιότεροι δραματουργοί απολάμβαναν. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν και ο Ράττιγκαν, που όχι μόνο επέζησε επί δύο δεκαετίες σε πείσμα των κλυδωνισμών της δραματικής τέχνης, αλλά και επανήλθε με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή του Λονδίνου τη δεκαετία του 1970.
Έτσι η αναγνώριση που πάντα πρόσφερε το κοινό του Ουέστ Εντ στον Ράττιγκαν, εξαπλώθηκε πέρα από τα εμπορικά θέατρα τόσο στις μικρές θεατρικές σκηνές όσο και στους πιο αξιοσέβαστους θεατρικούς οργανισμούς.
Ο Ράττιγκαν, παρά τις ραγδαίες αλλαγές που σημειώθηκαν στο θέατρο, όχι μόνο επιβίωσε αλλά εκ των υστέρων μπορεί να θεωρηθεί και ως ένας σημαντικός κρίκος μεταξύ της παλαιάς και της νέας γενιάς.
