Το βιβλίο αυτό μάς καλεί να σκεφτούμε την πολιτική στην Ελλάδα ‒και κατ’ επέκταση την τρέχουσα κρίση της‒ με τους όρους μιας βαθύτερης (δια)ταραχής που συντελείται επί μακρόν, πέραν της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Με θεωρητικό άξονα την άποψη ότι η διαφορά παράγει αποκλεισμούς, υπάγει τους ανθρώπους σε ιεραρχικές σχέσεις και άρα λειτουργεί ως πηγή ανταγωνισμού, περιγράφονται τα ισχυρά βιώματα που συνοδεύουν τη διαπραγμάτευση της διαφοράς –η δυσανεξία, η αγανάκτηση, η οδύνη, ακόμη και το τραύμα– τροφοδοτώντας τις αφανείς πολιτικές της καθημερινότητας.

Οι συγγραφείς εξετάζουν τόσο συγχρονικά όσο και ιστορικά διαδικασίες διαφοροποίησης και εμπειρίες της διαφοράς που συνδέονται με το σύνορο, την εθνοπολιτισμική ταυτότητα, το φύλο, το σώμα και τη σεξουαλικότητα, εκτυλίσσονται σε πολλαπλά επίπεδα –διεθνικό, εθνικό, τοπικό, διαπροσωπικό– και αφορούν ποικίλες κατηγορίες υποκειμένων: ακρίτες των βορείων και ανατολικών συνόρων, πολιτικούς πρόσφυγες που επιστρέφουν στην Ελλάδα, Αθηναίους νεο- αστούς, μετανάστες και μετανάστριες από την Αλβανία ή τις Φιλιππίνες, θαλασσαιμικούς που δραστηριοποιούνται στο αναπηρικό     κίνημα, άτεκνες ενήλικες γυναίκες που διεκδικούν μια άλλη προσέγγιση του γάμου και της μητρότητας πέρα από την κυρίαρχη βιοπολιτική.

 Σε ένα καθεστώς που επιβάλλει την επίσημη εθνική ομοιομορφία σε ποικίλες διαστάσεις του βίου, η μοίρα των διεκδικήσεων του διαφορετικού ήταν η απώθησή τους στο ανεπίσημο περιθώριο. Έτσι, στη σφαίρα της πολιτισμικής οικειότητας, κάτω από την στιλπνή επιφάνεια της πολιτικής, σιγόβραζε ένα εκρηκτικό μείγμα εκκρεμών διαφορών και ανταγωνισμών, καθιστώντας το πολιτικό σύστημα περισσότερο εύθραυστο απ’ ό,τι άφηνε να φανεί η ρητορική της συναινετικής, διαβουλευτικής δημοκρατίας της ύστερης Μεταπολίτευσης.