Μέσα στις επόμενες σελίδες συναντιούνται και συμπλέκονται διεργασίες της ψυχής του γράφοντος ως ανταπόκριση σε ετερόκλητα συμβαίνοντα του γύρω κόσμου. Αναρτημένα αρχικά σε ποικίλους Τοίχους εικονικούς, υπακούοντας στην παραίνεση του συρμού: σκέφτηκες κάτι, ένιωσες κάτι; Ανάρτησέ το! Μην το κρατάς μέσα σου, φώναξέ το. Post it! Γρατσουνίσματα ψυχής που αν δεν εκτεθούν στα μάτια των άλλων κακοφορμίζουν, ενώ βγαίνοντας σεργιάνι εκθέτουν, ίσως ανεπανόρθωτα τον εκτιθέμενο. Σκέψεις ανοιχτά ή υπαινικτικά δημοσιοποιημένες στον Τύπο και στο διαδίκτυο, κυρίως στον "φιλόξενο" και εν πολλοίς λεκιασμένο γιγαντιαίο Τοίχο του "βιβλίου των προσώπων". Το θηριώδες facebook, η σύγχρονη εκδοχή της αρχαίας Αγοράς αλλά και μια αναβιωμένη "γειτονιά" με τα όλα της, την αλληλοεπιτήρηση, τα κουτσομπολιά, τον φθόνο, αλλά και την αλληλεγγύη, ειλικρινή ή υποκριτική. Πάνω από όλα μια διαρκής συνομιλία όλων με όλους που φτάνει μέχρι τον ορυμαγδό. Με λέξεις και φράσεις που μιλούν και γρίφους που σημαίνουν. Γιατί οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να εκφραστούμε, με όποιο τρόπο? χωρίς μιλιά δεν υπάρχουμε.

Τι περιέχεται στο βιβλίο αυτό; Είναι πεζά, είναι ποιήματα, είναι τι; Ποια η θεματική τους; Όταν ρωτήθηκα δεν ήξερα να απαντήσω, δεν είχα καν αποκτήσει σαφή αντίληψη του υλικού που είχε σωρευτεί στο αρχείο μου στα τρία τελευταία χρόνια. Κοίταξα όμως ξανά όλο το ηλεκτρονικό "χειρόγραφο". Το ξεφλούδισα αργά αργά και βασανιστικά. Κατέληξα πως θα τα χαρακτήριζα μικρά χρονογραφήματα. Η εποχή που διανύουμε είναι πλήρης ερεθισμών της νόησης, αφορμών για να μιλήσει ή να κραυγάσει, με όποιον τρόπο μπορεί καθένας ενώ σε κάθε εποχή υπάρχει η ίδια ανάγκη επικοινωνίας και επαφής μεταξύ των ανθρώπων? τα εργαλεία τους μόνο αλλάζουν.

Γρήγορα βέβαια ένιωσα πως θα ήμουν αναγκασμένος να δράσω ως γυναικολόγος ή χειρότερα ως Ηρώδης. Έκτρωση και απόξεση ή σφαγή νηπίων? στην πιο ήπια εκδοχή έξωση και παράδοση στο ορφανοτροφείο. Και για τις δύο πρώτες μεθόδους η σκληρότητα του φόνου αμβλύνεται από την πρωιμότητα της μορφής, το ασχημάτιστο ακόμα – αν μπορεί κάποιος να το δει έτσι απλά. Η έξωση όμως; Είναι επώδυνο να διώχνεις τα παιδιά σου? όποια παιδιά όποιου πατέρα και όποιας μάνας, έξω από το σπίτι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Όμως δε γινόταν αλλιώς, το σπίτι δεν τα χωρούσε όλα. Όταν τέλειωσα τραβήχτηκα έξω και παρατηρούσα το κείμενο ώρες πολλές. Ένας χορός αυτιστικός όπως συνήθως αλλά ποιο το επίκεντρο; Τέλος το είδα. Όλα γύρω από έναν άξονα: τις μεθυσμένες αυταπάτες της πρώτης αλλά και της όψιμης νιότης για έναν κόσμο όπως τον πρωτοονειρεύτηκα έφηβος στο κρεβάτι τις νύχτες. Τις αυταπάτες που πήραν ξαφνικά ν` ανθίζουν ξαφνικά όπως πεισματάρες αμυγδαλιές έναν  κρύο Φλεβάρη. Χωρίς όμως ρίζες να στηρίξουν τα δέντρα. Χωρίς δυνατότητα καρπού. Μπορεί επειδή ήταν μεταλλαγμένες μπορεί για τον ίδιο λόγο που κανένα δέντρο δε μπορεί να υπερβεί ατιμώρητα το πρόγραμμα που του χάρισε ο δημιουργός του?Θεός ή Τυχαιότητα.

Είναι βαρύ το φορτίο της Επίγνωσης του πραγματικού Κόσμου και ασήκωτη για πολλούς  η Αυτοσυνειδησία. Είναι αλήθεια πως όσες φορές πυρπολήθηκαν τα όνειρά μου, η καταιγίδα των Πραγμάτων είτε έσβησε πρώιμα τη φωτιά είτε σκόρπισε τις στάχτες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.  Είναι σκληρή η παραδοχή του αμετακίνητου στη σκληρότητά του Κόσμου.  Όμως ακόμα ελπίζω. Όσο πεισμώνουν στο ενδότερο κέλυφος της Ψυχής μας όλα αυτά που λοιδορούνται ως χίμαιρες, θα είμαστε ανίκητοι Βελλερεφόντες. Ο Κόσμος δε θα πάψει όταν εκλείψουμε οι σημερινοί περαστικοί? όμως, γιατί να μη γίνεται ομορφότερος;

Έχω πλέον μόνο ερωτήσεις. Κολυμπώ με μαλακές απλωτές σε ρυθμό ολοένα βραδύτερο στην αβέβαιη θάλασσα που πλαταίνει γύρω μου σε λεύγες.

Σκοτεινιάζει· αλλά δε φταίνε μόνο τα μάτια μου ούτε τα χρόνια που κολυμπώ αντίρρευμα. Και οι απαντήσεις απαιτούν φως.

Και όχι αυταπάτες προπαντός. Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς προβολείς μες στην ομίχλη...