Η Παναγία των Παρισίων είναι ένα μυθιστόρημα που αγαπιέται από όλους σε κάθε εποχή, γιατί εκφράζει τον πιο καθαρό ρομαντισμό του ανθρώπου, τον οποίο συχνά απωθεί για λόγους κοινωνικής σύμβασης. Τιμή μου που επωμίστηκα τη θεατρική διασκευή του.
Οι ιδέες του καλού και του κακού, του δικαίου και του αδίκου, της ομορφιάς και της ασχήμιας -εννοώ της πραγματικής κι όχι της φαινομενικής-, παρελαύνουν στο μεγάλο αυτό έργο προσωποποιημένες στους ήρωές του. Δεν είναι τυχαίο που όλοι ερωτεύονται την Εσμεράλδα, ενσάρκωση της ομορφιάς, της ανυπότακτης ελευθερίας, αλλά και της καθαρότητας που υποβάλλει η φύση, το φυσικό κόντρα στο πολιτικό.
Ο έρωτας και ο θάνατος, ως συστατικό δίπολο της ζωής, καθώς και η επανάσταση ενάντια σε ό,τι στρεβλώνει την αλήθεια, από όπου κι αν προέρχεται, δομούν τα βασικά μηνύματα του έργου. Θεωρώ πως κανένα ανθρώπινο πλάσμα, ανεξαρτήτως ηλικίας, δεν είναι ανίκανο να τα συλλάβει και να τα κατανοήσει, και μόνο γιατί γεννήθηκε από την ίδια τη φύση φέροντάς τα στο "αίμα" του, ζυμωμένα με την ανθρωπινότητά του. Θα έλεγα, μάλιστα, πως όσο πιο αγνός είναι κάποιος -όπως τα παιδιά- τόσο περισσότερο συμβαδίζει με το πνεύμα του έργου.

(Από την εισαγωγή της έκδοσης)