Η συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας στη σημερινή πραγματικότητα υποδηλώνει και μια νομιμοποιημένη έκφραση κρατικής βίας που έμμεσα επιβεβαιώνει την αναγνώριση της φυσικής βίας, η οποία υποβόσκει στις κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Η έλλειψη κάθε στοιχείου κοινωνικής συνοχής, η υπόθαλψη του ρατσισμού, η επιστροφή των εθνικισμών είναι ορισμένα από τα εύφλεκτα υλικά, με τα οποία οι ηγεσίες της Ευρώπης έχουν παγιδεύσει την ήπειρο σε μια εκρηκτική κατάσταση που δεν είναι πόλεμος, αλλά απέχει πολύ από την ειρήνη, την οποία είχαν υποσχεθεί όσοι εμπνεύστηκαν πριν από δεκαετίες την ενοποίηση της ηπείρου.
Κατά τα άλλα, η καλή οικονομία υπάρχει για τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι για την οικονομία. Επομένως δεν μπορεί να υπάρχουν υγιείς πολιτικές, που να είναι `υγιείς` για την οικονομία, αλλά καταστροφικές για τον άνθρωπο.
Αν δεν υφίσταται η δίκαιη κοινωνία στην πραγματικότητα που ζούμε, πρέπει ωστόσο να διαθέτει καθένας μας το λιγότερο ένα ελάχιστο προσωπικό πεδίο, αποκλεισμένο στην οικονομική εξουσία, τις παντοδαπές ομάδες πίεσης, τον καθημερινό φασισμό των άλλων. Ας εξασφαλίσουμε αυτό το πεδίο τουλάχιστον στις συνθήκες του επιθετικού και απάνθρωπου καπιταλισμού της αυταρχικότητας, που επιβάλλουν οι οικονομικές ελίτ και τα διάφορα παγκόσμια και εθνικά κέντρα εξουσίας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
