Με τον ορφικό στίχο `Η δίψα με καίει εμένα και χάνομαι`, το νέο μυθιστόρημα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου εκτυλίσσεται στους ερημωμένους δρόμους της Αθήνας, αλλά και βαθιά στο μυστήριο της αγάπης.
Ο έρωτας ως πάθος και ως νοσταλγία του πάθους. Ως θυσία και ως τελετουργία σιωπής.
Τα πρόσωπα αναπτύσσουν μια δική τους άμυνα, για να βγουν από το ερειπωμένο παρόν. Να βρουν τον `αυδήεντα` λίθο, που θα τους δώσει την ομορφιά και το χαμένο ιερό.
Είναι το στίγμα της άλλης αλήθειας που αναζητούν, της άλλης γνώσης, που θα τους χαρίσει την εσωτερική τους απελευθέρωση. Θραύσματα από μνήμη και όνειρο, από χρόνο που έγινε πληγή, από δίψα που καίει, από αυλάκι ματωμένο στον βάλτο του σκοτωμένου στρατιώτη, από μονοπάτια του λυκόφωτος χαμένα στην ομίχλη.
«Είμαι αθώος, κύριε»
«Ναι, αλλά η αθωότητά σου δεν μπορεί να σε σώσει»
Πλασμένο από τα ακατέργαστα υλικά της οργής και του έρωτα, το μυθιστόρημα περπατάει στις ερεβώδεις, φροϋδικές διαδρομές: από την Ψυχή προς την Ψυχή.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
