ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΟΝ ΟΜΗΡΟ, είναι βέβαια πολύ τολμηρό, αλλά ποια είναι τα κριτήρια σήμερα για να ορισθεί η επιστήμη και να αποφασισθεί, λοιπόν, που βρίσκονται οι αφετηρίες της; Ίσως μπορεί κανένας, κατά τα κριτήρια που εκλέγει, να φτάνει στον Όμηρο, να προτιμάει ένα προσωκρατικό φιλόσοφο ή, πολύ ρεαλιστικά, να ξεκινάει από τους τελευταίους αιώνες. Αλλά ίσως ο καθένας θα δεχόταν ότι από την οπτική της σύγχρονης επιστήμης μπορούν να εκτιμηθούν διάφορα στοιχεία, σημαντικά ή ελάχιστα, με τρόπους αλλιώτικους, ώστε ν` αλλάξει όχι μόνο η εκτίμηση των πραγμάτων αλλά και τα ίδια τα δεδομένα. Τώρα πια η επιστημονική σκέψη, που στα όριά της καταλήγει φιλοσοφικός στοχασμός, δεν είναι εκείνος η ωμή ρασιοναλιστική σκέψη που ξέραμε και που συνεχίζει να ταλανίζει πολλούς εγκεφάλους, αλλά φτάνει σε ανανεωτικές, ανατρεπτικές απόψεις, που φαίνονται συγγενείς με τους πνευματικούς τρόπους παλιών εποχών, μη διστάζοντας ν` ανοίγεται σε εποχές προομηρικές ή της μακρινής, για τους ευρωπαίους, Ανατολής.
Όταν λοιπόν υπάρχουν ανοιχτές αυτές οι προοπτικές, προς διάφορες κατευθύνσεις, συμβαίνει να συγκομίζονται πολύτιμες πληροφορίες κάθε είδους από παλιά κείμενα, από ένα μικρό χωρίο ή και μια λέξη, ας πούμε το `μώλυ της Οδύσσειας`, από τα οποία έχουν πολλές φορές εξαχθεί συγκλονιστικά συμπεράσματα, και επιστημονικά και ευρύτερα πνευματικά.
Με τέτοιο πνεύμα γίνεται η χειρονομία της επανέκδοσης αυτού του βιβλίου, που πρωτοδημοσιεύθηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα, παρουσιάζοντας χωρία του Ομήρου (και λίγα άλλα) με δεδομένα που θεωρούνται αντικείμενα μιας `Επιστήμης της Φύσεως` στον Όμηρο. Φυσικά δεν πρόκειται για επιστήμη - όμως όσα παρουσιάζονται κάτι σημαίνουν, και, λοιπόν, πρόκειται για κάτι. Αυτό μπορούν να το εξετάσουν οι ειδικοί επιστήμονες ή και οι θεωρητικοί της επιστήμης, εκτιμώντας τη φύση των παρουσιαζόμενων στοιχείων και τον τρόπο που πρέπει να τεθούν και να μελετηθούν, ιδιαίτερα σαν ενδείξεις αναγωγικές σε παλιές πνευματικές καταστάσεις, που προπαντός μπορούν να αξιοποιηθούν με στοχαστική ελευθερία, από τον τρόπο προσέγγισης ως τον ιδιαίτερο τρόπο ερμηνείας τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]