(. . .) «Ο οίκτος ήταν μια ατέλεια του χαρακτήρα ανάξια για τους σοφούς και συγχωρητέα μόνο σ` εκείνους που δεν έχουν ωριμάσει ακόμα. Ήταν μια ενστικτώδης αντίδραση βασισμένη στην άγνοια. Ο Πλάτωνας είχε αφαιρέσει το πρόβλημα των επαιτών από το ιδανικό κράτος του με την αποβολή τους έξω από τα σύνορά του». Αυτό ήταν το ηθικό κλίμα μέσα στο οποίο ο Χριστιανισμός δίδαξε ότι το έλεος είναι μια από τις πρωταρχικές αρετές - ότι ένας φιλεύσπλαχνος Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους να είναι φιλεύσπλαχνοι. (. . .) Αυτό που ο Χριστιανισμός έδωσε στους νεοφώτιστούς του δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την ανθρωπιά τους. Από αυτή την άποψη η αρετή ήταν η ανταμοιβή του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]