Ο διάλογος, που έχει ως τώρα ενώπιόν του ο αναγνώστης, ταιριάζει να χαρακτηριστεί ως «φιλοσοφική τραγωδία». Και τούτο γιατί, κατά γενική παραδοχή, ο Σωκράτης, υπήρξε ηρωική, όσο και τραγική μορφή της ιστορίας, που ενσυνείδητα αποδέχθηκε τη θανατική καταδίκη του, διαποτισμένος από τους φιλοσοφικούς οραματισμούς του για τις αξίες της ζωής και το νόημα του θανάτου. (...) Είχε ολοκληρωθεί η πρώτη καταγραφή της προσπάθειας μου να παρουσιάσω σε θεατρική μορφή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της προδικασίας, την ίδια τη δίκη, καθώς και τις τελευταίες ημέρες του Σωκράτη, όταν συνειδητοποίησα πως δεν ήταν δυνατό να συγκεντρώσω σε ενιαίο κείμενο, αφ` ενός την τεκμηριωμένη εμβάθυνση, που απευθύνεται στον προσεκτικό και απαιτητικό αναγνώστη και αφ` ετέρου, τη σύντομη απλότητα που αναμένει ο ανέμελος θεατής. Έτσι συνέχιζα να εργάζομαι πάνω σε δυο χωριστά κείμενα. Ένα για τον αναγνώστη που προβληματίζεται, κι ένα άλλο, του οποίου η δημόσια παράσταση δεν θα κούραζε τον μέσο θεατή.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
