Το μυαλό μου δεν σταμάτησε ποτές να `δουλεύει` και να παίρνει στροφές. Και το χέρι (-από κοντά) σημείωνε, στο οποίο χαρτί έβρισκε πρόχειρο μπροστά του, ό,τι δεν έπρεπε να ξεχαστεί, γιατί ήτανε σχετικό με την επαγγελματική μου απασχόληση. Κι όπως δηλ. ο νους μου (-και όλη μου ή ψυχή) ήτανε πάντα (-και πιο πολύ) για την αρχιτεκτονική, μαζί και για ό,τι άλλο μπορούσε να έχει κάποια σχέση μαζί της. Κι οπότε, όπου κι αν βρισκόμουνα, ακόμα και όταν σκαρφάλωνα σε κάποιο βουνό, ή όταν έκανα κάποιο μακροβούτι στη θάλασσα (-κι ας μοιάζει αυτή ή δεύτερη περίπτωση κάπως παράξενη...), έπρεπε να έχω μαζί μου ένα σημειωματάριο και ένα μολύβι. Και πού τα δύο αυτά `σύνεργα ` τα έβαζα και στο προσκέφαλο μου όταν πήγαινα τις νύχτες για ύπνο. Γιατί τότες ήτανε, δα, πού μου έρχονταν ...οι εμπνεύσεις. Πού να μην μπορεί να με πάρει ό ύπνος. Κι όταν, ακόμα, κάποιες φορές ξύπναγα μέσα στα άγρια μεσάνυχτα με κάποιαν `ιδέα`, πού έπρεπε να τήνε καταγράψω, στα γρήγορα, μπας και τήνε χάσω και τήνε ξεχάσω, αν δεν την ...ακινητοποιούσα στο χαρτί μου. Κάτι πού με τον καιρό νόμισα πώς θα μπορούσα να το αποφεύγω. Γιατί είχα πιστέψει πώς ό,τι το αξιόλογο περάσει σε κάποια στιγμή από το νου, θα ξανάρθει κάποτες πάλι κι ας μην το έχω καταγράψει. Και πού αυτό συμβαίνει, βέβαια, συχνά. Όμως, κάποιος μικρός διάβολος με έκανε να ...αλλαξοπιστήσω. Και για να διερωτηθώ: -μετά από πόσον καιρό θα ξανάρθει ό,τι άφησα ...να μου φύγει; Κι όταν πρόσεξα δηλ. πώς καμιά φορά δεν ξανάρχεται ή `ιδέα`, ή `σκέψη`, ό `στοχασμός` πού δεν σημειώθηκε, σε κάποιο χαρτί, τη στιγμή πού πρόβαλε κάπως πηγαία και με τη δροσιά της κάποιας φρεσκάδας. Κι οπότε, ή μόνη λύση ήτανε το σημειωματάριο και το μολύβι, ...όπου κι αν θα βρισκόμουνα, ακόμα και εκεί πού πήγαινα ...για να μην κοιμηθώ, έτσι όπως με ταλανίζανε και κάποιες νυχτερινές οδοιπορίες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]