Είχα φορέσει το σκάφανδρό μου κι ένας ειδικός είχε έρθει να κλείσει καλά την κάσκα. Τα μολυβένια παπούτσια είχαν αποδειχτεί τόσο βαριά που μετά βίας μπορούσα να τ` ανασηκώσω. Δυο φίλοι με είχαν βοηθήσει να συρθώ ως το βήμα, όπου είχα εμφανιστεί φορώντας το ιδιόμορφο κοστούμι μου και κρατώντας δυο άσπρα λαγωνικά απ` τα λουριά τους. Το λονδρέζικο κοινό θα πρέπει να ανησύχησε έντονα, γιατί έπεσε μεμιάς απόλυτη σιωπή. Είχαν καταφέρει επιτέλους να με καθίσουν μπροστά στο μικρόφωνο, όταν συνειδητοποίησα πως θα ήταν αδύνατο να μιλήσω πίσω απ` το γυαλί του σκάφανδρού μου. Την ίδια εξάλλου στιγμή αισθάνθηκα να λιποθυμώ από ασφυξία και αναγκάστηκα να καλέσω βιαστικά σε βοήθεια τους φίλους μου για να ξεσφίξουν την κάσκα. Δυστυχώς, ο ειδικευμένος εργάτης είχε εξαφανιστεί και κανείς δεν ήξερε να το κάνει. Είχαν προσπαθήσει να σχίσουν το κοστούμι και τελικά βάλθηκαν να χτυπούν τη βίδα μ` ένα σφυρί. Σε κάθε τους χτύπημα θαρρούσα πως θα πέθαινα. Το κοινό, πεπεισμένο πως επρόκειτο για μια παντομίμα κανονισμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, είχε αρχίσει να χειροκροτεί εκκωφαντικά. Όταν όμως έκανα επιτέλους την εμφάνισή μου αποκαλύπτοντας ένα κατάχλομο κεφάλι, όλος ο κόσμος συγκινήθηκε βαθιά από τη δραματική αυτή πλευρά, από την οποία δεν ξεφεύγει καμία από τις πράξεις μου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]