Η Φαίδρα Ζαμπαθά-Παγουλάτου, με τη νέα ποιητική συλλογή της «Η ανάσα της σιωπής» (εκδόσεις Ιωλκός, 2008), επιβεβαιώνει την αρχική της τοποθέτηση, ότι ο στίχος -θεμελιακός καρπός του ύψιστου λόγου- μπορεί να αλλάξει τρόπους ζωής, να συντηρεί τη μνήμη και να διατηρεί ανέπαφο και φρέσκο τον αέρα της υγείας. Αρκεί να πηγάζει εκ βαθέων και να είναι ειλικρινής. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό, τόσο κατανοητό γίνεται στη θεματολογία της, που δεν απομακρύνεται από τα στοιχειώδη, όπως είναι οι καθημερινές ανάγκες, ο έρωτας, το περιβάλλον και η αγάπη.

Η ποιήτρια διασαφηνίζει το απλό από την απλότητα και το δύσκολο από το δυσνόητο. Έχει τη δική της φωνή και το δικό της χρώμα.
— Δείγμα γραφής:

ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Έκρυψε το χαμόγελο
πίσω από τις εικόνες
οι άγιοι ξενυχτούν
σιωπηλοί
τα λόγια πνίγηκαν
πικρό παράπονο
θάνατος
κι οι μέρες κι οι νύχτες.