Στη διεθνή βιβλιογραφία καθώς και στο ημερήσιο και περιοδικό τύπο παρατηρείται μια διαρκής σύγχυση γύρω από την έννοια της δημοκρατίας. Το πλήθος των προσδιορισμών που χρησιμοποιούνται (κοινοβουλευτική, αστική, μαζική, σοσιαλιστική, σύγχρονη, λαϊκή, έμμεση, αντιπροσωπευτική, ηλεκτρονική) καθιστά προβληματικό το νόημά της, δημιουργώντας μια απλουστευτική αναγωγή στην έννοια που είχε η δημοκρατία στην Αθήνα του 5ου-4ου αιώνα. Η σύγχυση επιτείνεται από το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα σύγχρονα πολιτεύματα καλούνται και αυτοαποκαλούνται «δημοκρατίες». Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται η διερεύνηση της έννοιας και του χαρακτήρα της άμεσης αθηναϊκής δημοκρατίας κατά την κλασική εποχή, ώστε να συναχθούν οι διαφορές της με τα σύγχρονά της πολιτεύματα αλλά και με τα σημερινά. Παράλληλα, η μελέτη των κειμένων φανερώνει μια μεγάλη απόκλιση της θεωρίας από τη δημοκρατική πράξη. Ενώ ο Πλάτων είναι γνωστό ότι δεν υπήρξε δημοκράτης, για τον Αριστοτέλη όμως επικρατεί στην έρευνα η άποψη ότι είναι περισσότερο ευνοϊκός απέναντι στη δημοκρατία από ό,τι ο δάσκαλός του και γενικώς θεωρείται ως υποστηρικτής της λεγόμενης «μετριοπαθούς» δημοκρατίας. Ο δεύτερος στόχος του βιβλίου είναι η διερεύνηση των απόψεων του Αριστοτέλη απέναντι στη δημοκρατία και η προσπάθεια να απαντηθεί το ζήτημα κατά πόσον αυτός είναι υποστηρικτής της δημοκρατίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]