Έγραψα -όσο ήταν δυνατό πιο συνοπτικά- για τα ζώα και τα πουλιά που έζησαν και ζήσαμε κι εμείς μαζί τους. Δεν θα προχωρούσα σ` αυτό το τόλμημα χωρίς κάποιον σοβαρό λόγο. Τον αναφέρω: Φεύγοντας νέος από την Κεφαλονιά δεν είχα υποψιαστεί -από τα λίγα που είδα και ήξερα εκεί- ότι ο Κόσμος μπορεί να μην κλείνεται σε ένα μικρό χωριό, αλλά να απλώνεται σε ένα απέραντο και γοητευτικό Σύμπαν, που ούτε στα όνειρά μου δεν φανταζόμουν πως υπήρχε. Όταν συνάντησα στα ταξίδια μου και στις παραμονές μου σε ξένες χώρες, αυτό τον άγνωστο Κόσμο, τα έχασα και ρωτήθηκα, `Έχεις δικαίωμα Ανδρόνικε, να μπεις σ` αυτό τον Παράδεισο;` Απάντησα `ΝΑΙ`, αλλά από πού θα έπαιρνα την άδεια; Πού βρισκόταν η θύρα εισόδου, και ποιος την φύλαγε από τους απρόσκλητους επισκέπτες; Απάντηση δε λάβαινα, η αναμονή απαιτούσε την λύση, και τότε πήρα την απόφαση να δώσω εγώ στον εαυτό μου τον στερημένο μου Παράδεισο. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]