Με κάψαν τα χέρια σου, τα μάτια σου, η σάρκα σου
όλα με κάψανε.
Η παραφορά του αγκαλιάσματος
έμοιαζε μ` επίσημη τελετή, μυσταγωγία.
Το ξεδίπλωμα πάνω στο κρεβάτι
κι οι σφιγμένες χούφτες των σ` ανάταση χεριών
το κρεσέντο που ανατρίχιαζε το κερί
και το θανάτωσαν
οι λαχανιασμένες ανάσες μας,
οι πτυχές των σεντονιών
που άγιασε ο ιδρώτας μας
σημάδεψαν το κορμί μου από το βάρος σου.
Βουλιάξαμε μέσα στον κώνο
με την περίσσια αντανάκλαση.
Τα χείλια σου μαρτύριο πάνω στα δικά μου
τα `καναν να διψούν τα φιλιά σου. [...]
