[...] Σε αντίθεση με την τρέχουσα πρακτική να στήνεις μια έκθεση σε χώρους ανοιχτούς και ουδέτερους, όπου ουσιαστικά τους οργανώνεις από την αρχή και ελεύθερα, εδώ στη Βίλα Καπαντζή οι όροι αντιστρέφονται. Η πρόκληση είναι να στήσεις γεωμετρικά έργα με έντονα χρώματα σε ένα περιβάλλον τελείως διαφορετικό, επηρεασμένο από το κεντροευρωπαϊκό στιλ του 19ου αιώνα: αίθουσες σκοτεινές με πλούσιο διάκοσμο, ξυλόγλυπτα, ταμπλαδωτές μπουαζερί, ζωγραφιστές οροφές, μνημειακά κιγκλιδώματα και φωτιστικά, παρκέτα, μάρμαρα κλπ. Μπορεί λοιπόν να δημιουργηθεί μια ένταση μέσα από τη διαφορά του περιβάλλοντος και των έργων. Το 1996 είχα μια αντίστοιχη εμπειρία όταν τοποθέτησα ένα γλυπτό ύψους τριών μέτρων στο Μέγαρο Σταθάτου, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα. Τότε, μια μαύρη μεταλλική κατασκευή στήθηκε σε μια αίθουσα με νεοκλασική διακόσμηση, που δημιουργούσε σ` εμένα την αίσθηση ενός περίεργου κήπου ή δάσους... Μόλις μπήκα πέρυσι στη Βίλα Καπαντζή, για την προετοιμασία της έκθεσης, μου γεννήθηκε η ιδέα να τοποθετήσω στο δάπεδο της πρώτης αίθουσας ένα μεγάλο, τρισδιάστατο έργο, που θα καταλαμβάνει σχεδόν όλο το χώρο. [...]