Η ομάδα των περιηγητών -όλοι τους ξένοι- άκουγε με προσοχή τον προεξάρχοντα, που πήγαινε μπροστά και κάθε τόσο σήκωνε το ραβδί και έδειχνε. Τους μιλούσε άχρωμα, κατά το πώς γίνεται στο επάγγελμα των ξεναγών, κι ύστερα προχωρούσε με άνεση ανάμεσα στα ερείπια εντοπίζοντας, όπως γυμνασμένο σκυλί, κάποιο ενδιαφέρον σημείο. Εκεί στεκόταν, άγαλμα λες, κι όταν τον περιτριγύριζαν όλοι, άρχιζε να μιλά και να εξηγεί τι έβλεπαν, τι είχε απομείνει απ` τα δαγκώματα των αιώνων. [...]
