Ο χώρος, αλλιώς το δύσβατο βουνό, δαμασμένο ωστόσο οικιστικά και συγκοινωνιακά από παλιούς χρόνους, με τους κινδύνους του και τις σαγήνες, αλλά και με τα καταφύγιά του και το οργανωμένο τοπικό σύστημα πληροφοριοδότησης· πέτρα και δάσος, βράχοι και πλάκες, σάρες αλλά και διάσελα, σπίτια πέτρινα και καλύβια, κήποι, πεζούλες και λογγές. Οι άνθρωποι, ντόπιοι, άντρες και γυναίκες, οπλισμένοι και άοπλοι, κουρασμένοι και συνήθως πεινασμένοι, βαλλόμενοι και βάλλοντες, άνθρωποι της ορεινής οικονομίας, διαστρωματωμένοι πνευματικά και κοινωνικά, ο αφηγητής δάσκαλος, δηλαδή διανοούμενος. Σ’ αυτόν το χώρο πεζοδρομεί ο Βασίλης Αποστολόπουλος από τις 6 Ιουνίου 1649 ως τη στιγμή της σύλληψής του, στις 3 του Νοέμβρη του ίδιου χρόνου (...).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]