ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΡΤΑΡΙΣΤΟΙ ΚΟΛΥΜΠΗΣΑΝ (Μνήμη Μανόλη Αναγνωστάκη)
Η θλίψη, ένα δίχτυ ψάρια που δεν αξιώθηκαν ούτε να σπαρταρήσουν.
Μα όσοι κολύμπησαν σε ανακριτικά γραφεία και κελιά, σε λέξεις δίχως κελάρια
και κρυμμένα κρασιά, σε βεγγέρες δίχως πυροτεχνήματα
όσοι κολύμπησαν σε ανθρώπινα ποτάμια με ανάσα θανατοποινίτη, σε πυρομαχικές
σιωπές και πυρίμαχους στίβους ονείρων
όσοι κολύμπησαν ανάμεσα σε όσους κάνανε τον πεθαμένο, πλάι σε θηράματα κητών
και τεράτων, πάνω από σκελετωμένα ναυάγια ιαχών, κάτω από το άγρυπνο μάτι του νεκρού Θεού
όσοι κολύμπησαν ολόκληροι σαν πεσκέσι στη μουσική της πλάσης,
ε λοιπόν αυτοί γιατί να σπαρταρήσουν;
ΥΓ: Οι ποιητές, ψάρια που δεν καταδέχονται σε δίχτυ να σπαρταρίσουν.
