[...] Η ελληνική αρχαιολογική έρευνα εκπροσωπείται στη Λακωνία από τα πιο ικανά στελέχη της. Η Σπάρτη ευτύχησε να έχει κατά καιρούς εφόρους τους Δ. Φίλιο, Κ. Ρωμαίο, Χ. Χρήστου, Α. Δεληβορριά. Τα τελευταία χρόνια με τον Γ. Σταϊνχάουερ (Ευρυκλής Λαχάρους και η Ρωμαϊκή πολιτική στη Σπάρτη, 1988), η έρευνα στρέφεται στη μελέτη της `χώρας` της Λακεδαίμονος και σε μικρά περιφερειακά ιερά, από τα οποία λίγα είναι μέχρι σήμερα δημοσιευμένα.
Η ανασκαφή στις Αιγιές εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο και αποτελεί μέρος μιας συντονισμένης προσπάθειας να γνωρίσουμε την περιοχή και τη θέση της στην καλλιτεχνική παραγωγή του ελληνικού χώρου από ευρήματα του λακωνικού τόπου. Όπως θα αντιληφθεί ο αναγνώστης της εργασίας αυτής, η Σπάρτη και γενικότερα η Λακωνία δεν απομονώνεται μετά τον 6ο αι. π.Χ. Εξακολουθεί να έχει επαφές και ανταλλαγές με τον υπόλοιπο ελληνισμό και να δέχεται τα διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα. Η ανασκαφή είναι ιδιαίτερα πλούσια σε ευρήματα του 5ου αι., ενώ στον 4ο αι. και στα ελληνιστικά χρόνια παρ` όλο που δεν είναι αξιόλογη η παραγωγή πρωτότυπων έργων δεν λείπουν επαναλήψεις και απομιμήσεις γνωστών δημιουργιών άλλων περιοχών. Κυρίως είναι η χώρα των περιοίκων που φέρνει στον τόπο τις νέες ιδέες, τόσο λόγω της γεωγραφικής θέσης της όσο και λόγω της κάποιας αυτονομίας που απολαμβάνει σε σχέση με τη μητρόπολη και ακόμη ίσως λόγω της διαφορετικής αντίληψης με την οποία οι περίοικοι αντιμετώπιζαν τα θέματα της τέχνης.
Κατά τη συνολική δημοσίευση της ανασκαφής, που έτυχε να φέρει στο φως τόσα πολλά και ποικίλα ευρήματα, είχαμε κατά νουν πρωταρχικά το μελετητή του λακωνικού χώρου. Σκεφτήκαμε να κατανείμουμε το υλικό κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι εύκολα προσπελάσιμο ακριβώς το σημείο εκείνο που τυχόν ενδιαφέρει. Προϋπόθεση για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου αποτελεί η ανάγνωση του καταλόγου. Η βιβλιογραφία που δίνεται στον κατάλογο, εκτός από λίγες περιπτώσεις, δεν επαναλαμβάνεται στο κείμενο. Το περιγραφικό μέρος του καταλόγου συμπληρώνεται με τα σχόλια στα αντίστοιχα κεφάλαια. Το υλικό που παρατίθεται για σύγκριση δεν είναι εξαντλητικό αλλά επιλογή κατά το δυνατόν των σημαντικότερων παράλληλων αντικειμένων. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]