Μια από τις θεμελιώδεις αρετές της δημοκρατίας είναι η ανοχή της κριτικής. Όχι μόνο από τους φορείς της πολιτικής εξουσίας, ασφαλώς. Κυρίως, θα έλεγα, από τα ενεργά στοιχεία του πολιτικού γίγνεσθαι, δηλ. τους ίδιους τους πολίτες. Η άμεση και ουσιαστική επικοινωνία της με τον προβληματισμό του πολίτη είναι για τη δημοκρατία νοητικό οξυγόνο και πηγή ιδεολογικής ανανέωσης. Το αποτέλεσμα αυτής της όσμωσης είναι ακόμη περισσότερο ευεργετικό για την πολιτική πορεία ενός τόπου, όταν η πολιτική, η «τέχνη του εφικτού», όπως την ορίζει η κοινή πια αντίληψη, έχει την τόλμη και την ευφυία να αφομοιώσει την κριτική σκέψη υψηλότερων μορφών έκφρασης, όπως η τέχνη, η λογοτεχνία, η επιστήμη. Ένα διαχρονικό κράμα τέχνης και κριτικού λόγου με κωδικοποιημένη σχεδόν εκφορά είναι το θέμα της ανά χείρας έκδοσης. Η γελοιογραφία, ειδικότερα η πολιτική γελοιογραφία, έχει αναπόφευκτα συνδέσει την τύχη της με τη νεότερη ιστορία κάθε δημοκρατικής χώρας. Πόσο μάλλον η ελληνική εκδοχή της, η οποία παρακολούθησε εκ τους σύνεγγυς, με εξαιρετικούς δημιουργούς, μια ιστορία τόσο πολυκύμαντη, όπως η νεότερη και σύγχρονη ελληνική ιστορία! (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]