Εν τω μεταξύ οι Γερμανοί είχαν προχωρήσει κι ήταν από κείνους τους Γερμανούς που σίγουρα μπήκανε στον Αϊ-Γιώργη, στο περίφημο νεκροταφείο των Περβολιών της Ρεθύμνης. Όταν άκουσα τη γυναίκα, λοιπόν, να φωνάζει `Έλληνες, Έλληνες! Έχω ένα όπλο`, εφώναζα κι εγώ `Έλληνες, Έλληνες!` και με τη φωνή μας πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο. Μέσα στη νύχτα βλέπω μια γυναίκα ψηλή, λιανοκαμωμένη, ντυμένη στα σκούρα -μακριά μαύρα σκούρα φορέματα- να κρατά ένα όπλο στο δεξί χέρι, τη φωθιά, την εκδίκηση, και στ` άλλο χέρι ένα παιδάκι περίπου τεσσάρω πέντε χρονών, αγοράκι. Η γυναίκα αυτή στη μια χέρα κρατούσε την εκδίκηση, τη φωθιά, το θάνατο, και στην άλλη την αγάπη, τη ζωή για το παιδί της, και μου λέει:
-Ο άντρας μου είναι στην Αλβανία στρατιώτης και μέχρι που ήτανε μέρα επολεμούσα τσοι Γερμανούς. Τώρα που βράδιασε πρέπει να πάω κάπου να φυλάξω το παιδί μου. Πάρε το τουφέκι μου και δώσ` το σ` όποιον δεν έχει.
Της δίνω κι εγώ το δικό μου, το σπασμένο, και της λέω:
-Πάρε και συ το δικό μου, το σπασμένο, και η πρώτη σου δουλειά το πρωί είναι να βρεις ένα μαραγκό να το φτιάξει, γιατί έχουμε μεγάλη έλλειψη.
Λυπούμαι, ειλικρινά λυπούμαι, που δεν τη ρώτησα ποια είναι, γιατί, στα πενήντα τόσα χρόνια που ζω, νομίζω πως ήτανε η ίδια η Κρήτη με τη φωθιά στο `να χέρι, την εκδίκηση και την αγάπη τη μητρική, τη λατρεία, στ` άλλο χέρι. Έχω βάλει ανθρώπους κι έχω ρωτήσει και ρωτώ πάντα αν κανείς γνωρίζει ή αν έχει ακούσει μια τέτοια ιστορία ή αν βρέθηκε κάνα σπασμένο τουφέκι πουθενά. Κανείς ποτέ δε βρέθηκε να μου πει ίχνη γι` αυτήν τη γυναίκα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]