Γαλουχημένοι με το παμπάλαιο ταβερνιάρικο Τα Πέντε Φι, Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε, και με το εκ μεταφοράς και εξ Εσπερίας Πέτρα Που Κυλάει Ποτέ Δεν Χορταριάζει, συναχθήκαμε σε βεράντες και σε κάμαρες υγρές, απλώσαμε στο μοναστηριακό τραπέζι μας ηδύτατα οινόφρουτα και είπαμε ότι, σε καιρούς κλεισίματος και μουδιάσματος, εμείς τραγουδάμε με άνοιγμα στο αίνιγμα, και γινόμαστε σύντροφοι και συμπότες, συνδαιτυμόνες και συνωμότες, συστεγαζόμαστε ξανά στην ίδια την παράγκα, και σας δωρίζουμε αυτό το potlatch, την Ελεύθερη Πτώση και την Ελεύθερη Πτήση μας!
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
