(...) Ουσιαστικά αυτό που επιχειρεί -άσχετο αν το επιτυγχάνει- είναι να εκδηλώνει έμπρακτα την ισχύ μιας μοναδικότητας, που όμως εξαιτίας και χάρη στην καθολικότητα της ως υποκειμενικότητας είναι σε θέση και σε ετοιμότητα να συνενωθεί και να συν-εννοηθεί με άλλες υποκειμενικότητες, καθώς και μια συλλογική υποκειμενικότητα υπό το πρίσμα της κοινής αποδοχής των ιστορικών συνιστωσών που ορίζουν τις τύχες όλων των ανθρώπων. Πέρα, δηλαδή, από την αναπαράσταση του υποκειμένου στις παραδοσιακές φιλοσοφίες, το καρτεσιανό υποκείμενο δηλώνει την παρουσία του ως χειραφετημένης δυνατότητας του υπάρχειν. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
