Στον πένθιμο περίγυρο των παιδικών μου χρόνων -ήταν τότε λίγα τα χαμόγελα και η τρυφερότητα κρυμμένη- η φύση έγινε το πρώτο μου καταφύγιο, διαφυγή από τη θλίψη. Μια θλίψη που οι γύρω μου, αθώα ανίδεοι, δεν μπορούσαν καν να την υποψιαστούν. Τους αρκούσε απλώς να μου ονομάζουν τα πράγματα, τα φυτά, τα λουλούδια, τα ζώα, τα άστρα, να εξηγούν τα φυσικά φαινόμενα με τον δικό τους τρόπο. Τα περισσότερα τα ερμήνευαν με αγγέλους και δαιμόνια, με αόρατα όντα και πεθαμένους, με μάγια και ξόρκια - έτσι, χωρίς να το θέλουν, μου μετάδωσαν και τους φόβους τους.
Από την άλλη, η ίδια η φύση. Ένας μαγνήτης που με τραβούσε, και την ακολουθούσα υπνωτισμένος, σε μιαν απόδραση που με συνέπαιρνε. Σ` αυτήν τη μετατόπιση μια περίεργη αλχημεία συναιρούσε παιχνίδια, ρεμβασμούς, ελευθερία, φόβους, έκσταση, και πρόσφερε στο τέλος το μέταλλο της αθωότητας, όπου στοιβάζονταν διάφορες εικόνες. Εικόνες που αντανακλούσε ένας εσωτερικός καθρέφτης, κι αυτός με τη σειρά του διατύπωνε το έσοπτρο αίνιγμα. Ένα αίνιγμα που δεν λύθηκε, εξακολουθεί όμως να ιριδίζει μέσα από τις μνήμες και τα χάσματα.
Μέσα από τη μέθη και τη μέθεξη άρχισαν να μου αποκαλύπτονται ο κόσμος και ο εαυτός μου. Μέσα από την έκπληξη που προκαλούσαν οι γραμμένες πέτρες στους αγρούς, τα αρχαία νομίσματα που μάζευα ανάμεσα στις ελιές και τις μυρτιές, οι μαρμάρινες πλάκες που ξεχώριζαν μέσα από το χώμα με χαραγμένα γράμματα και σημάδια από ρίζες, η ακατάληπτη γλώσσα που άκουγα στις εκκλησίες μέσα στους ελαιώνες, άρχισε να αχνογράφεται ο χώρος του μύθου, που έγινε σιγά σιγά η δεύτερη, μετά τη φύση, παραμυθία μου.
Ίσως λοιπόν σ` αυτό το θαύμα να συντελέστηκε η επαφή μου με την ποίηση.
Αργότερα, στον εσωτερικό εκείνο καθρέφτη ήρθαν να προστεθούν κι άλλες εικόνες, που τις τροφοδοτούσε ένας καινούριος χώρος, μια πόλη τούτη τη φορά: το Ηράκλειο. Μια πόλη παλίμψηστη, όπου εποχές και πολιτισμοί διαλέγονται με μια κρυφή αρμονία, χυμοί αιώνων κυκλοφορούν υπόγεια, όπου παρελθόν και παρόν συμβιώνουν, προσφέροντας απεριόριστες δυνατότητες χρονικών αποχρώσεων.
Στον μύθο αυτής της πόλης και στο ανεξάντλητο ταμείο της φύσης διαμορφώθηκαν και της ποίησής μου οι βουλές. Η πραγματικότητά τους αποτέλεσε το έδαφός της. Γιατί ο ποιητής ξεκινά από μια δοσμένη πραγματικότητα, που δεν μπορεί να την αγνοήσει. Η πραγματικότητα όμως αυτή κρύβει πολύ περισσότερα απ` ό,τι το πρώτο αντίκρισμά της φανερώνει. Επιδέχεται πολλούς φωτισμούς. Η ποίηση αποκαλύπτει τις αθέατες όψεις και τις άδηλες αναλογίες του κόσμου. Σπάζοντας την κρούστα της σύμβασης, που έχει οδηγήσει την ψυχή στο λήθαργο, ενεργοποιώντας τον αδρανή πλούτο των εικόνων, βοηθά τον άνθρωπο να αποδράσει.
Για πολύν καιρό οι εικόνες αυτές κυκλοφορούσαν μέσα μου, ώσπου με τη βοήθεια της αθωότητας και της άγνοιας κάποιες άρχισαν να παίρνουν μορφή. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]