Προφανώς οι άνθρωποι κάνουμε λάθη στην κρίση μας. Είναι αναπόφευκτο οι επιλογές μας να είναι κάποτε εσφαλμένες ακόμη και όταν πράττουμε με την αγαθότερη συνείδηση. Αλλά αυτό δεν είναι αναξιοκρατία. Η λέξη που επινόησε η γλώσσα μας για να περιγράψει το φαινόμενο μιλά για κατάσταση. Αναφέρεται σε καθεστώς που δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά έχει μεταβληθή σε κανόνα, κρατεί. Επικρατούν οι ανάξιοι, οι ακατάλληλοι. Στο νεοελληνικό δημόσιο λόγο ειδικά έχει συνδεθή συνειρμικά με άλλους συναφείς όρους όπως η φαυλοκρατία, η ευνοιοκρατία, η κομματοκρατία κ.ο.κ. Όλοι τους θλιβερές αποχρώσεις μιας νοσηρής κατάστασης που διέπει τον δημόσιο βίο μας. Ένα τέτοιο εγκατεστημένο πλέον καθεστώς φυσικά δεν είναι δυνατό να αποτελεί προϊόν μεμονωμένων λαθών. Μόνο τα εκ συστήματος δόλια κίνητρα έχουν τη δύναμη να προσδώσουν στο λάθος ισχύ και έκταση. Και όταν μιλούμε για δόλο τον νοούμε διασταλτικά. Δεν περιλαμβάνει μόνο όποιους λαμβάνουν την πρωτοβουλία των κινήσεων αλλά και όσους υποκύπτουν από φόβο ή συμφέρον. Με ελαφρυντικά μεν αυτός, αλλά δόλος. Αποφάσισα λοιπόν να μετατρέψω την προσωπική μου εμπειρία σε ευκαιρία προβληματισμού για τον δημόσιο βίο μας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]