Όλα τα ελληνοκυπριακά κόμματα ισχυρίζονται ότι βασική τους προτεραιότητα είναι η επίλυση του κυπριακού - του «εθνικού προβλήματος», όπως συνήθως αποκαλείται. Θα περίμενε λοιπόν κανείς πως οι πολιτικές συμμαχίες θα βασίζονταν πρωτίστως σε συγκλίσεις επί συγκεκριμένων επιλογών στους χειρισμούς του κυπριακού ζητήματος. Η προσεκτική όμως παρατήρηση των τεκταινόμενων στην ελληνοκυπριακή πολιτική σκηνή αποδεικνύει ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Το παράδοξο αυτό φαινόμενο είναι το αντικείμενο πραγμάτευσης του παρόντος τόμου. Ο συγγραφέας μάς εισάγει σε μια λεπτομερή περιήγηση της ελληνοκυπριακής κοινωνίας και πολιτικής, προσπαθώντας να την κατανοήσει με τα εννοιολογικά εργαλεία του κοινωνιολόγου. Βασική του θέση είναι ότι η εθνικιστική ρητορεία της ελληνοκυπριακής ζωής υποκρύπτει μια πολύ πιο ρευστή, ασαφή και αντιφατική καθημερινότητα, που έχει να κάνει με τα προβλήματα κρυστάλλωσης της ελληνοκυπριακής ταυτότητας. Η ρητορεία όμως επισκιάζει αυτήν την πραγματικότητα κι εντέλει αποδεικνύεται ο κοινός τόπος επί του οποίου οι πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου κατορθώνουν να συντηρούν παραδοσιακές μορφές σχέσης και συναλλαγής με την κοινωνία, στο πλαίσιο ενός ιδιόμορφου ελληνοκυπριακού, «πελατειακού κορπορατισμού».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]