Είχε χρόνια να αναστενάξει στα γήπεδα η Ελλάδα, να γίνουν οι Έλληνες ένα, να βγουν όλοι μαζί στους δρόμους, με την ίδια σημαία, την ίδια κραυγή. Ένα ταξίδι-εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής για όσους το έζησαν, μια λαχτάρα ανείπωτη για όσους μπορούσαν και δεν το τόλμησαν. Γι’ αυτούς που ήταν εκεί και για εκείνους που δεν ήταν, ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε καρέ-καρέ το ταξίδι. Από τις Συμπληγάδες Πέτρες των προκριματικών μέχρι την Ιθάκη του τελικού στη Λισαβόνα, τα φλας άναψαν για να κρατήσουν ζωντανές τις μνήμες όλων εκείνων των μικρών και μεγάλων στιγμών, που κάποτε θα διηγούμαστε σαν παραμύθι στα παιδιά και τα εγγόνια μας. Ο φακός ξεγλίστρησε πολλές φορές από τις γραμμές του αγωνιστικού χώρου, στράφηκε στην εξέδρα και στους δρόμους. Μέσα και έξω από τα γήπεδα, το ποδόσφαιρο λειτούργησε πάλι σαν μια αστείρευτη βιομηχανία παραγωγής συναισθημάτων. Ένταση, αγωνία, πίκρα, απορία, κατάρρευση, λύτρωση και αποθέωση. Καρέ μόνο με πρωταγωνιστές και χωρίς κανέναν κομπάρσο, με τον διάσημο Ζιντάν να παίζει ίδιο ρόλο στη σκηνή με τη γριούλα που ντύθηκε στα γαλανόλευκα για να πανηγυρίσει. Και ο φωτογραφικός φακός ήταν εκεί για να καταγράψει βήμα-βήμα το δρόμο για τη στέψη. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]