Παρά τις όποιες αμήχανες αντιδράσεις, η νεοελληνική γλώσσα διδάχθηκε ακώλυτα μετά το 1975. Τα παθήματα και τα πάθη του παρελθόντος προσλήφθηκαν ως μαθήματα. Η εικοσιπενταετία 1975-2000 υπήρξε γόνιμη γλωσσικά για το ελληνικό σχολείο. Τα ληφθέντα μέτρα και οι πρακτικές που επικράτησαν στον σχολικό χώρο βοήθησαν να εμπεδωθεί και να συνειδητοποιηθεί το κοινωνικό αίτημα για συστηματική γλωσσική παιδεία με τη νέα ελληνική γλώσσα ως μητρική. Η απουσία σοβαρών αντιδράσεων όταν στα 1993 διαμορφώθηκε και ενεργοποιήθηκε η πρόταση για να διδαχθεί η «ελληνική γλώσσα: κείμενα αρχαία, βυζαντινά και λόγια», δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία έχει απαλλαγεί από φόβους και φανατισμούς γλωσσικού χαρακτήρα. Μαρτυρεί, ακόμη, την κίνηση των ιδεών και του διεπιστημονικού ενδιαφέροντος για αναζήτηση τρόπων διδασκαλίας και άσκησης των μαθητών στο γλωσσικό μάθημα, που δεν θα αγνοεί τις ρίζες, τη συνέχεια και την ενότητα της ελληνικής γλώσσας από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
