«Το πρόβλημα με το μάθημα των Θρησκευτικών είναι παλαιό και βρίσκεται στην επισφαλή ισορροπία του μεταξύ Καίσαρα και Θεού αλλά και στη σχοινοβασία των ίδιων των δασκάλων μεταξύ Εκκλησίας και κόσμου. Γι` αυτό και ό,τι ονομάζουμε `νέα δεδομένα` αφορούν κυρίως τις συνθήκες που επηρεάζουν τους μαθητές μας, οι οποίοι δεν διάκεινται εχθρικά απέναντί μας ή απέναντι του λόγου μας, αλλά απλώς είναι πλέον ``άλλοι`` από εμάς και ``ξένοι``. Αυτό που γνωρίζουν σήμερα οι νέοι ως οικογένεια, η περιρρέουσα ηθική, η επαφή των παιδιών με τον κόσμο των συμβόλων και τη γλώσσα τους, ο ψυχολογικός εαυτός των σύγχρονων εφήβων που δεν βεβαιώνεται πια στην κοινότητα, σε μια καθολική αλήθεια ή σε παραδοσιακά πρότυπα, η αλλαγή του κοσμοειδώλου τους, η απίθανη αίσθηση της ταχύτητας που αλλάζει και μετακινεί τα πάντα μέσα από εικόνες και την ηλεκτρονική πληροφόρηση, είναι μερικά από τα νέα δεδομένα της ξενιτιάς μας. (...)
Όσο για τη συμπερίληψη του μαθήματος στις πανελλήνιες εξετάσεις που καθιέρωσε στην πρώτη περίοδο εφαρμογής της η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, χωρίς να επιδιώκουμε την εξαίρεσή του ή την επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, αναρωτηθήκαμε: Μήπως η τυπική αναβάθμιση του μαθήματος και η διασφάλισή του μέσω της συμπερίληψής του στα πανελληνίως εξεταζόμενα μαθήματα δεν αρκούσαν για την ουσιαστική αναβάθμισή του; Μήπως, αντιθέτως, η εξέλιξη αυτή, χωρίς τη συνδρομή και άλλων παραγόντων (σύγχρονα αναλυτικά προγράμματα, καινούργια βιβλία, διαφοροποίηση και εμπλουτισμός των μεθόδων διδασκαλίας κ.ά.), μπορούσε να αποβεί σε βάρος της ουσίας και των σκοπών του μαθήματος; Μήπως, τέλος, πέρα και πάνω απ` όλα αυτά, χρειαζόμαστε εμπνευσμένους δασκάλους, με όραμα και μεράκι για το μάθημα και τη δουλειά τους;».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]