Το να πληροφορούμαστε, αφηρημένα, για την πραγματικότητα (υποθέτοντας ότι έχουμε τέτοιο δικαίωμα, επειδή το ιδιαίτερο, το `δυνάμει` συνιστούν μέρη που συγκροτούν το πραγματικό και το αντίθετο της αφαίρεσης) και να δίνουμε μια αφηρημένη απάντηση, είναι πολύ λιγότερο δύσκολο από όσο το να ρωτάμε τι σημαίνει ότι το τάδε συγκεκριμένο πράγμα είναι μια πραγματικότητα, από το να απαντούμε σε αυτή την ερώτηση. Γιατί η αφαίρεση δεν υπολογίζει αυτό το συγκεκριμένο πράγμα. Αλλά η δυσκολία συνίσταται ακριβώς στο να συνδέσουμε αυτό το πράγμα στην ιδανικότητα της σκέψης που θέλει να την σκέφτεται. Η αφαίρεση δεν μπορεί ούτε καν ν` ασχοληθεί με μια παρόμοια αντίφαση που ίσα-ίσα την εμποδίζει. [...]
