Όταν επιχειρεί κανείς να αναγνώσει ένα έργο ποιητικό, σαν αυτό για το οποίο θα μιλήσω απόψε, και να διατυπώσει έστω και μερικές πτυχές του ερμηνεύοντάς τες με δικά του λόγια, διατρέχει πάντα τον κίνδυνο να μείνει στην παρά-φραση και στην ελλειπτική αναμετάδοση ενός πνευματικού πλούτου, που μόνο η ποίηση έχει το προνόμιο να εκφράζει αντλώντας από το ανέκφραστο. Παρά την πολύτιμη εμπειρία, που φέρει μέσα του ο αναγνώστης, ο κίνδυνος από μια τέ-τοια προσπάθεια είναι ακόμα πιο εμφανής, όταν έχει να κάνει κανείς με μια ποίηση τόσο υψηλή και πολυδιάστατη, που ζει συνεχώς μέσα σ` αυτήν τη μετατόπιση λόγου και σιωπής, όπως είναι αυτή της Ιωάννας Τσάτσου.
Αν μου επιτρέπετε να ξεκινήσω από μια γενική εντύπωση, που προκύπτει από την προσεκτική κι ωστόσο αποσπασματική ανάγνωση του ποιητικού της έργου, θα έλεγα με απλά λόγια, ότι το χαρακτηρίζει μια βαθειά, διάχυτη θρησκευτικότητα. Μια θρησκευτικότητα πού είναι ίμερος και λατρεία, έκσταση και οδυνηρή αναζήτηση μαζύ. Παρομοιάζω το ποιητικό αυτό αίσθημα με μιαν αύρα, που πνέει παντού: στα βουνά και στα δέντρα, στους κλειστούς ανθρώπινους χώρους και στο ελεύθερο ατμοσφαιρικό διάστημα. Και διαπερνά τις στιγμές της μέρας και της νύκτας φυσώντας σαν ένας άνεμος κοσμοποιός και παλιρροιακός μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Ώσπου ξαφνικά το περίχυτο αυτό πνεύμα μετουσιώνεται σε μια στροφή, μια επανερχόμενη και σταθερά ανανεωνόμενη αναζήτηση κάποιου προσώπου, που κρυσταλλώνεται σ` ένα Εσύ. Είναι οπωσδήποτε το θείο Εσύ, που χαρίζεται στην ποιητική ψυχή με την παρουσία του θεανθρώπου αλλά και το ακατονόμαστο κι όμως τόσο απτό ανθρώπινο Εσύ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]