Το δέκατο ένατο μυθιστόρημα του Τζων Απντάικ αναφέρεται στον Κλαύδιο και στην Γερτρούδη, τον βασιλιά και τη βασίλισσα της Δανίας, 30 χρόνια πριν αρχίσει η δράση του σαιξπηρικού Άμλετ. Μέσα από την ιστορία της δεκαεξάχρονης Γερτρούδης, που αναγκάζεται από τον βασιλιά πατέρα της να παντρευτεί έναν γείτονα ευγενή, ένα τραχύ αλλά καλό πολεμιστή, ο Απντάϊκ ταξιδεύει μέσα στο χρόνο και στους διαφορετικούς πολιτισμούς που γνώρισε η Ευρώπη. Το βιβλίο ξεκινά από τον βάρβαρο και αιματηρό κόσμο των Βίκινγκς, περνάει σε μια πιο «ομαλή» χριστιανική περίοδο και καταλήγει σ’ έναν κόσμο που θυμίζει τον δικό μας σύγχρονο κόσμο, όπου ρίχνεται άπλετο φως στην παθιασμένη αγάπη, στις προσωπικές φιλοδοξίες και στα αισθήματα ενοχής που χαρακτηρίζουν τη σχέση της Γερτρούδης και του Κλαύδιου. Το νέο αυτό μυθιστόρημα του Απντάϊκ λειτουργεί τόσο ως ένα έξυπνο σχόλιο πάνω στο πασίγνωστο έργο του Σαίξπηρ, όσο και ως αυτόνομο μυθιστόρημα με θέμα τη σύγκρουση ανάμεσα στην ελευθερία και το καθήκον, στο πάθος και τη λογική -γι` αυτό και χαρακτηρίστηκε από τη διεθνή κριτική ως το καλύτερο από τα πρόσφατα βιβλία του μεγάλου αμερικανού λογοτέχνη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]