Και έρχεται μια χρονιά όπου τα γενέθλια δεν είναι μια ξεθωριασμένη από τη χρήση ημερομηνία. Μια χρονιά όπου το «μέχρι εδώ» παίρνει μαχαίρι και κόβει. Γιατί ο ομφάλιος λώρος πρέπει να πάψει να τυλίγεται στο λαιμό ενός παιδιού γεμάτου ρυτίδες πια. Ο ομφάλιος λώρος που χρόνια ατέλειωτα απομυζά και δεν τροφοδοτεί. Να κοπεί, γιατί ο χρόνος τελειώνει, κι οι μέρες πρέπει να λευτερωθούν, να ανασάνουν επιτέλους. Να κοπεί, πριν χαθεί και η τελευταία «καινούρια αρχή», που είναι ακόμα εκεί και περιμένει.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
