(...) Το «Παρθεναγωγείο», αν και δοσμένο σαν χρονικό, στη βαθύτερή του υπόσταση μου φαίνεται να συγγενεύει με θεατρικό έργο, συνθεμένο από τα κανονικά καθέκαστα των σκηνών του δράματος. Αν λείπει εδώ η σκηνική παρουσίαση της ύλης, όμως το τραγικό στοιχείο, πρωταρχικό της δραματικής τέχνης, το έχουμε άφθονο. Το κάθε επεισόδιο του έργου, που δεν μας αναφέρει παρά τα καθημερινά συμβάντα ενός, συγκεκριμένου σχολειού, παίρνει θέση και αξία συμβόλου. Με περιεχόμενο έντονα κοινωνικό. Και οι εικόνες-σκηνές αρχίζουν να μας παρουσιάζονται. (...)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
