(. . .) Ποτέ δεν θα ξεχάσω την Κατοχή που δεν είχαμε τίποτε να φάμε, καθόμασταν στο παράθυρο του σπιτιού και κοιτούσαμε κάτω που υπήρχε ένας κήπος με αγκινάρες. Αυτός ο κήπος ανήκε στον Βαγγέλη του Σανέ και της Αγγέλικας, οι οποίοι δεν είχαν παιδιά. Στημένοι λοιπόν στο παράθυρο παρατηρούσαμε και όταν δεν ήταν κανείς από τους δύο στο σπίτι κατεβαίναμε κάτω, πηδούσαμε το μουράγιο και κόβαμε μερικά αγκιναρόφυλλα τα οποία τα καθαρίζαμε, αφαιρούσαμε τις κλωστές που είχαν, τα πλέναμε και μετά τα τρώγαμε. Δεν φτάνουν τα λόγια να σας περιγράψω πόσο ευτυχισμένοι είμασταν που βάζαμε κάτι στο στομάχι μας, έστω και αν ήτανε κάτι που σε άλλη περίπτωση θα ετάιζαν τα γαϊδούρια.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]